Als een losgeslagen stuiterbal stuitert Laura door Edwins’ spartaans ingerichte appartement. De kalme en bedachtzame Edwin (Peter De Graef) geeft inspiratielezingen geënt op het Boeddhisme en de schijnbaar oppervlakkige flapuit Laura (Lottie Hellingman) vervoert frituurvet. Ze raakt door zijn lezingen zo tot over haar oren verliefd op Edwin dat ze hem thuis opzoekt en hem inpakt met haar impulsieve gestuiter. Een relatie is geboren.
‘Everybody happy!?’ van regisseur Madeleine Matzer begint veelbelovend met een pakkende lezing van Edwin over de stelling dat geluk eigenlijk niet bestaat. Dat je streven naar geluk maar het beste kunt loslaten als je niet ongelukkig wilt worden. Omdat Peter De Graef dat verhaal zo los en meeslepend begint, belooft het een intelligente en geëngageerde theateravond te worden. Maar zodra Laura na die lezing Edwins appartement binnenvalt, laat Madeleine Matzer dat inspirerende begin uit haar handen vallen. Want iedereen kan natuurlijk op zijn klompen aanvoelen dat Edwin door Laura in zijn dagelijks leven niet waar zal kunnen maken wat hij in zijn lezingen allemaal vertelt. Zeker als Laura tegen Edwins’ anti-kapitalistische zin de zakelijke kant van zijn werk overneemt en het karige appartement volbouwt met koffiekopjes met Edwins hoofd erop.
Vanaf die eerste ontmoeting verzuipt ‘Everybody happy!?’ in oppervlakkige clichés die haaks staan op het intelligente begin. Uiteraard krijgt Edwin het meisje, natuurlijk gaat ze vreemd, vanzelfsprekend is hij ooit misbruikt en is zij niet het kind van haar vader. En uiteraard gaat hij als boeddhist toch rationaliseren en vindt zij haar gevoelens. Dit alles wordt overgoten met een eindeloos gebabbel over al de resulterende inzichten en gevoelens.
Hoewel De Graef en Hellingman sympathieke acteurs zijn, is het juist hun losse spel een deel van het probleem. Doordat hun personages hun gevoelens zo los en achteloos spuien en ook met zoveel woorden, worden die gevoelens en inzichten van steeds minder belang.
Zelfs als Matzer haar acteurs de fictieve toneelrealiteit tijdelijk laat doorbreken door ze te laten doen alsof ze het niet eens zijn met wat ze staan te spelen, juist omdat de gevoelens van de personages onspeelbaar zijn, is dat een cliché. En een zinloze ook nog eens, want voor de toeschouwer met zijn ogen heeft kunnen knipperen, is dat potentieel interessante moment alweer voorbij en moeten we nog eens een uur luisteren naar een babbelend stel dat, u raadt het al, het weer goed maakt aan het einde.
Tournee tot en met 22 februari 2013.
Leave a Reply