Het bruiloftsfeest is net voorbij. Er ligt nog confetti en een omgevallen stoel. Alleen de bruiloftsband The Sadists is er nog. En Sadettin, de broer van de bruid. Hij lijkt een beetje aangeschoten en dat is opvallend na een Turkse bruiloft. Sadettin vindt het maar niets dat zijn kleine zusje is getrouwd. Met een Turk uit Istanbul nog wel. Dus probeert hij met behulp van de mannen van de band te reconstrueren hoe dat huwelijk tot stand heeft kunnen komen.
De voorstelling ‘Some day my prince will.com’ is de vierde voorstelling die Sadettin Kirmiziyüz maakt over zijn Turks-Nederlandse familie. Telkens gingen die voorstellingen over de verschillende manieren waarop zijn familieleden (moeder, vader en broer) greep proberen te krijgen op hun Turks-Nederlands-Islamitisch identiteit.
Het merendeel van die voorstellingen was al erg geslaagd, maar ‘Some day my prince will.com’ doet daar nog een indrukkend schepje bovenop. In een bonte mix van speelstijlen spelen Kirmiziyüz en de huwelijksband de gebeurtenissen na die tot het huwelijk leidden. De jeugd in Zutphen waarin Sadettin en Sare de Teenage Mutant Ninja Turtles naspeelden. De eenzame zoektocht van Sare naar wie ze is na een vakantieliefde in Istanbul. Het op internet vinden van het geloof en het opdoen van een hoofddoekje. En uiteindelijk het Turkse huwelijk met Özgur (‘vrijheid’ in het Turks) die dat hoofddoekje weer onzin vindt.
In eerste instantie nemen Sadettin en de band die reconstructie – en daarmee zus Sare – niet serieus, met vet aangezette accenten, maskers en maffe opplaksnorren. Maar hoe meer Sadettin letterlijk in zijn zus’ huid kruipt, hoe oprechter Sare’s zoektocht blijkt te zijn geweest. Ze is niet de naïeve moslima die Sadettin als zogenaamd genuanceerde vernederlandste broer zo graag in haar wil zien, maar een volwassen vrouw die bewust kiest voor een toekomst in Turkije. Het is juist de drammerige Sadettin die zich naïef gedraagt ten opzichte van zijn zus. Omdat hij haar keuzes niet begrijpt. Of wil begrijpen, omdat het hem simpelweg niet zint dat zijn Ninja-Turtles-maatje naar ver weg verhuist.
De oprechtheid waarmee Kirmizyüz zijn eigen zus speelt is ontroerend. Zeker omdat het contrast met zijn onsympathieke, mokkende zelf de kloof van onbegrip tussen twee familieleden invoelbaar maakt, maar zonder dat het zwaar of sentimenteel wordt. Mede dankzij The Sadists is de voorstelling vooral muzikaal, vlot en geestig, maar met een mooi melancholische onderlaag.
Je hebt van die voorstellingen waarin vrijwel alles klopt. ‘Someday…’ er zo een.
Tournee tot en met 1 maart 2013.
Leave a Reply