‘Ik vertel de waarheid niet. Ik vertel wat de waarheid zou moeten zijn.’ Blanche DuBois maakt haar leven graag mooier dan dat het is. Zozeer dat ze uiteindelijk zelf gaat geloven in het web van leugens waarmee ze zichzelf omhult.
In ‘Tramlijn Begeerte’ schetst de Amerikaanse toneelschrijver Tennessee Williams hoe de hautaine Blanche het leven van haar zus Stella en haar zwager Stanley op zijn kop zet door onverwachts hun appartement in New Orleans binnen te vallen. Niet omdat ze er even tussenuit moet, zoals ze zelf beweert, maar omdat ze zich met haar seksuele escapades onmogelijk heeft gemaakt in het geboortedorp. In New Orleans probeert ze haar verleden te verdoezelen en maakt ze ondertussen Stanley en zijn armoedige afkomst belachelijk. Maar Stanley weigert mee te doen met haar vertekening van de waarheid waarin hij slechts een Neanderthaler is die alleen van neuken houdt en zij een keurige dame.
De versie van ‘Tramlijn Begeerte’ van het Arnhemse Oostpool speelt zich af in een sober appartement van donkere planken waar het licht van de buitenwereld en de werkelijkheid altijd binnen sijpelt, hoe graag Blanche het ook buiten wil houden. En steeds opnieuw schuurt het geluid van de jazztrompet van Michael Varekamp wonden verder open en leggen zijn klanken bloot wat de personages voelen.
Zo lijkt Stanley (Dragan Bakema) op het eerste gezicht ietwat boers, maar niet onaardig en meer dan verliefd op zijn Stella. Maar Blanche haalt het zwartste en slechtste bij hem naar boven, waardoor hij steeds onberekenbaarder wordt. Maar ook steeds meer vastbesloten om door de leugens van Blanche heen te breken. De Blanche van Maria Kraakman is minstens zo fascinerend en gelaagd. Behendig en schijnbaar nonchalant jongleert Kraakman met de vele kanten van haar personage: verleidelijk en mysterieus, gevaarlijk hard en gemeen of ultiem kwetsbaar en in de war. Opnieuw laat ze zien dat zij toch wel een van de beste actrices is die we in Nederland hebben rondlopen.
Kirsten Mulder en Stefan Rokebrand spelen prachtig de goedmoedige en nuchtere Stella en de evenzo vriendelijke minnaar van Blanche, Mitch, die door de titanenstrijd van Blanche en Stanley worden verpletterd.
Zo knap en precies als de rest van de voorstelling gespeeld wordt, zo rommelig en hysterisch is het slot. Een raadsel. Het lijkt me dat zo’n goed ensemble toch in staat moet zijn om een meer indrukwekkend einde te breien aan zo’n mooie toneelavond.
Tournee tot en met 15 december
Leave a Reply