U kent dat spelletje wel. Iemand tekent een hoofd op een stukje papier en vouwt dat om. De volgende tekent daar, zonder dat hij het hoofd heeft gezien, een lijfje onder, vouwt het papiertje om, de volgende tekent de benen enzovoort. Uiteindelijk staat door ongezien samenwerken een origineel of juist volledig mislukt fantasiefiguurtje.
De voorstelling ‘Cadavre Exquis’ is de theatrale variant van dat spelletje. Regisseur Liesbeth Gritter van theatergroep Kassys nodigde daarvoor een aantal internationale collega’s uit: Pavol Liska en Kelly Copper van het Amerikaanse Nature Theater of Oklahoma, de Britse Tim Crouch, en de Duitse en in Nederland werkende Nicole Beutler. Gritter regisseerde met vier acteurs – iedereen nodigde er een uit – een scène van een kwartier en liet slechts de laatste minuut aan Liska en Copper zien. Die maakten op basis van die minuut een eigen scène, waarvan ze de laatste minuut aan Crouch lieten zien, gevolgd door Nicole Beutler. Gritter maakte uiteindelijk het slot.
Omdat alle makers en acteurs een andere achtergrond en opleiding hebben levert dat een afwisselende theateravond op met de acteurs als dappere constante. Van een geestige introductie op video van vier vreemden die elkaar op straat ontmoeten en gewapend met allerhande onderweg verzamelde rotzooi in een theater belanden, via een surrealistisch gesprek over theater en een poëtische scène over God, naar een uitputtende groepschoreografie op stampende muziek.
Vooral leuk om te zien is hoe de verschillende regisseurs elkaar helpen of juist op het verkeerde been proberen te zetten. Gritters eerste scène eindigt heel open met vier personages en een hoop rekwisieten, zodat Copper en Liska nog alle kanten op kunnen. Maar Crouch verandert in de laatste minuut het hele decor en de hele scène om Beutler dwars te zitten die vervolgens Crouch decor opzij schuift om zich op het dansje te concentreren waarmee Crouch plagerig eindigde.
Vooral die al plagerijtjes en doorgetrokken en doodlopende eindjes maken van ‘Cadavre Exquis’ een leuk experiment. Zeker in combinatie met de groep innemende acteurs die zich onverstoorbaar door de scènes heen bluffen.
Uiteindelijk zijn de scènes te kort en te onsamenhangend om een echt betekenisvol geheel te vormen. Al is het mooi gevonden dat de groep vreemden uit de eerste scène in de laatste scène als vrienden het theater verlaat. Het betekenisloze hoort ook gewoon een beetje bij het spelletje. De samen getekende poppetjes klopten vroeger ook van geen kant. Maar dat maakte ze niet per se minder leuk.
Cadavre Exquis is nog te zien tot en met 15 november.
Leave a Reply