Gabrielle (Gabi voor vrienden) schrijft brieven. Naar haar collega’s, naar haar minnaar. Opvallend vaak gaan die brieven over geluk. Daarin citeert Gabi (Wine Dierickx) over dat onderwerp net zo makkelijk Egyptische tegeltjeswijsheden als Schopenhauer. Waarschijnlijk verstuurt Gabi die brieven ook helemaal niet, maar schept alleen het schrijven al haar voldoening. Omdat ze wezenlijke vragen kan stellen waar ze tijdens haar dagelijks leven – ze pakt maaltijden in voor de Thalys – niet aan toekomt.
Gabrielle is een van de vier personages die in de nieuwe Wunderbaumvoorstelling Rail Gourmet op zoek zijn naar geluk en liefde. Soms komen ze elkaar tijdens die zoektocht tegen, waarbij de Thalys steeds als rode draad fungeert. Zo is daar het ruziënde yuppenstel Rebecca (Maartje Remmers) en Robert (Walter Bart). Zij is Europarlementariër, hij is gemankeerd schrijver en journalist en gaat vreemd met Gabrielle die hij tijdens een interview heeft ontmoet. Maar Rebecca ontmoet weer een filosofische treinmachinist (Matijs Jansen) als zij op weg is naar Straatsburg.
Het is een sympathieke tekst die schrijfster Annelies Verbeke (winnares van de Libris Literatuurprijs) schreef voor het acteurscollectief. Met liefde, humor en met een fijne afwisseling van poëtische observaties en messcherpe dialogen schetst zij hoe haar personages zoeken naar simpele liefde en simpel geluk tegen de achtergrond van een wereld die steeds groter en ingewikkelder lijkt te worden. Het zijn juist de personages die zich niet laten afleiden door die hectische wereld die het dichtst bij een gelukkig leven weten te komen. De treinmachinist – die al die gestreste Europarlementariërs achter zijn locomotiefje aansleurt – wordt er gelukkig van om treinrails en bovenleiding als de perspectieflijnen in een groot schilderdoek te zien. Terwijl Gabi haar brieven schrijft en heimelijk verliefd is. Juist de intellectuele kosmopolieten Rebecca en Robert, die per mail beslissingen nemen over de kleur van het parket en wiens controle over hun eigen leven maximaal is – als je zelf geen kinderen kunt krijgen dan bestel je toch zaad uit Denemarken? –, zijn kwijt geraakt hoe het was om simpelweg gelukkig te zijn, zoals Rene Froger al zong. Dat Rebecca niet begrijpt dat de machinist uit dat liedje citeert is dan ook een veeg teken.
De acteurs van Wunderbaum spelen de voorstelling op de zevende verdieping van een gebouw bij Rotterdam Centraal. Ze spelen voor het raam, dus het publiek kijkt uit over stad, waar allemaal mensen met eenzelfde zoektocht bezig zijn als de personages. Naast dat uitzicht is er vooral het spel van de acteurs om van te genieten. Want spelen doen ze, vooral Remmers en Dierickx. Remmers zet vol overgave een keiharde carrièrevrouw neer die haar man vernedert om kort daarop te smelten voor de sympathieke treinmachinist. Dierickx zet Gabrielle tegelijkertijd neer als een onuitstaanbare kwebbelkous die haar collega’s met semi-filosofische vragen achtervolgt tot op het toilet, als ook als een sympathiek, geestig en naïef meisje op zoek naar de betekenis van geluk. Ze wisselt die twee kanten uitermate knap af en laat daarmee nog maar eens zien wat een weergaloos goede actrice zij is. Bovendien is zij een uitermate leuk duo met muzikant Jens Bouttery die vooral onder haar monoloog een fijne soundtrack legt.
De enige vraag die blijft knagen, is waarom de groep ervoor kiest om de voorstelling zo plat te eindigen. De ontmoeting van de machinist en de parlementariër eindigt in een behoorlijk expliciet filmpje waarin de twee de liefde bedrijven. Is dat om een cynische twist te geven aan het zoeken naar liefde? Of de toeschouwer in de positie van voyeur te positioneren die de zoektocht naar liefde sympathiek en poëtisch vindt, tot die liefde expliciet wordt? Het is de enige onduidelijkheid in een verder mooie en heldere voorstelling.
Rail Gourmet van Acteursgroep Wunderbaum, gezien 18 februari 2010, Rotterdam. Nog te zien tot 26 mei 2010.
Leave a Reply