Recensie Meepesaant – mugmetdegoudentand

Het stalgevoel, zo noemt Marc-Marie Huijbregts het. Het gevoel dat je krijgt als je uit school komt en al je tantes zitten aan tafel te kaarten en in het Tilburgs te kwebbelen. En dat je je daar veilig en thuis bij voelt. Marcel Musters herkent dat gevoel. Hij komt ook uit Tilburg en had ook zulke tantes.

Over die Brabantse vrouwen en het kleine en grote leed aan de koffietafel maakten Musters en Huijbregts bij mugmetdegoudentand de lunchvoorstelling ‘Meepesaant’, Tilburgs voor ‘tussendoor’. Twee zussen kaarten, keuvelen, maken ruzie met het bedrijf dat de leesmappen rondbrengt en proberen meepesaant ook de begrafenis van hun op een cruise overleden zus voor te bereiden.

Twee mannen die met pruiken op en met een Brabants accent twee oudere vrouwen spelen, had makkelijk uit
kunnen monden in platte grappen en grove karikaturen. Musters en Huijbregts blijven daar gelukkig ver van weg, omdat ze hun Tilburgse tantes wel degelijk serieus nemen. Al weet Huijbregts als begaafd cabaretier met zijn pinnige en dominante Sjaan de lachers snel op zijn hand te krijgen, waardoor Sjaan iets teveel een typetje dreigt te worden. Musters lijkt daarentegen nauwelijks te hoeven spelen om zijn personage een bedeesde en licht treurige diepgang mee te geven, wat een mooi contrast geeft met de nogal aanwezige Sjaan van Huijbregts.

‘Meepesaant’ is absoluut een geestige voorstelling, maar neigt soms ook een beetje naar het langdradige, doordat de gesprekken vaak kabbelen, zichzelf herhalen en vooral oppervlakkig zijn. Het schrijven van een bidprentje levert een paar vileine grappen op over de overledene, maar die worden herhaald als er ook nog eens een gedicht moet worden geschreven.

Het is juist onder de kabbelende nietszeggendheid van de alledaagse gesprekken en onder die vileine grappen dat de echte tragiek van de voorstelling ligt. Er wordt vooral gekwebbeld en gegrapt om het maar niet over het echte leed te hebben: een overleden liefde, een doodgeboren kind of de angst voor de wereld die achter de witte vitrages ligt. Woede en verdriet houd je voor je. Een paar keer weten Musters en Huijbrechts die tragiek mooi invoelbaar te maken en op die momenten raakt ‘Meepesaant’. Ook omdat het duidelijk maakt waarom die koffietafel zo veilig en vertrouwd voelde toen de twee acteurs jong waren. De echte wereld bleef buiten. Nu ze nostalgisch terugkijken, blijkt dat die veilige middagen toch enigszins gelogen waren.