De bus zet ons af bij een afgetakelde boerderij aan de rand van Den Bosch. Het is een van mooie locaties waar de verschillende voorstellingen van Theaterfestival Boulevard te zien zijn. De boerderij vormt het decor van de voorstelling ‘Ginds tussen de netels’ van NTGent. Het festivalpubliek is behoorlijk uitgelaten, maar naarmate het verhaal over liefde en haat in een klein Vlaamse dorpje zich ontvouwt, wordt de tribune stiller.
De manier waarop de theatergroep de toeschouwers langzaam de treurigmakende en beklemmende sfeer van het dorpje Urtica binnensleurt is weergaloos. Dat is deels te danken aan de prachtige, hoekige taal van schrijver Dimitri Verhulst, bekend van zijn roman ‘De helaasheid der dingen’. Maar ook aan de schurende regie van Marijke Pinoy en haar fantastische acteursgroep.
‘Ginds tussen de netels’ vertelt het verhaal van de jonge Cedric die met Emelyne wil trouwen. Maar Emelyne heeft ooit iets gehad met Leon, telg van een familie waarmee de familie van Cedric al sinds mensenheugenis ruzie heeft. Als op het huwelijksfeest de stomdronken Leon in het verse huwelijk komt stoken, blijft er van het feest en de liefde uiteindelijk niets over dan een rokende puinhoop.
Die ontwikkeling van hoopvolle liefde naar haat, van een vorm van beschaving naar ongecontroleerde beestachtigheid laten Pinoy en Verhulst langzaam maar onontkoombaar verlopen. Mooie teksten maken steeds meer plaats voor dierlijke klanken en beschaafde gesprekken voor matpartijen en ongecontroleerd drankgebruik. De menselijke beschaving blijkt een flinterdun laagje.
Dat dunne laagje speelt ook een rol in de voorstelling ‘Tweede natuur’ van Toneelgroep Oostpool en mimegezelschap Boogaerdt/VanderSchoot. Het publiek zit op een tribune midden op een zandverstuiving bij Rosmalen en ziet hoe daar een groepje stadsmensen in de vrije natuur wordt uitgezet. Die keurig geklede dames en heren gedraagt zich als een kudde schichtige hertjes. Voorzichtig onderzoeken ze hun nieuwe leefomgeving en hun nieuwe kudde. Er wordt gevochten om voedsel, gestreden om leiderschap en langzaam ontstaat enige beschaving. Ondertussen probeert een gestreste verzorger ongewenst baltsgedrag te voorkomen.
De kudde verwarde stadsmensen op een zandverstuiving levert prachtige plaatjes op. Het is knap hoe makkelijk de tekstacteurs van Oostpool meekomen met de fysieke theaterstijl van bewegingstheatermakers Boogaerdt en Van der Schoot. Een leiderschapsconflict waarbij een van de kuddeleden probeert een deel van de groep aan zijn kant te krijgen levert ook woordeloos een uitermate spannende scène op.
Minder goed gelukt is de voorstelling ‘Het leven, de dood en liefde in de tussentijd’ van Sally en Molly. Al speelt ook die voorstelling weer op een bijzondere locatie: het voormalig Groot Ziekengasthuis, een enorm verlaten ziekenhuis midden in het centrum van Den Bosch. Menig Bosschenaar is daar geboren, heeft daar een gebroken pols laten zetten, of heeft daar voor het laatst de ogen gesloten. De theatergroep besloot hun voorstelling dan ook op de verhalen van die patiënten te baseren. Als patiënt wordt de bezoeker door het verlaten gebouw gereden waar de verhalen van de patiënten en het personeel in de stille hoekjes lijken te zijn blijven hangen. Op een koptelefoon vertelt een schoonmaakster over de dood, een moeder over een geboorte. Cliniclowns en artsen zwerven door de gangen. Helaas zijn de verhalen over geboorte en dood nogal clichématig en vertellen ze ons niets nieuws over leven en werk in het ziekenhuis. Bovendien zien we telkens opnieuw dezelfde clowns en hetzelfde ziekenhuispersoneel passeren en dat gaat nogal vervelen. Zelfs de grootste troef, de locatie, wordt niet uitgespeeld, omdat we met een te grote publieksgroep zijn om de spookachtige sfeer van een verlaten ziekenhuis echt tot zijn recht te laten komen. Dan blijft er van een op papier interessant concept in de praktijk helaas weinig over.
Leave a Reply