Ze is niet op haar mondje gevallen, de mooie Garance. In tegenstelling tot haar aanbidder, de mimespeler Baptiste. Een handige prater is hij niet, maar zijn liefde voor haar drijft zijn acteerprestaties tot grote hoogte. Hoe meer hij gekweld wordt door verdriet als zij hem verlaat, hoe meer publiek zijn voorstellingen blijken te trekken.
Les Enfants du Paradis is een ode aan het theater en aan de manier waarop dat soms zonder woorden de meest ingewikkelde gevoelens duidelijk kan maken. Regisseur Ingejan Ligthart Schenk bewerkte voor het Amsterdamse Bostheater het filmscript van de legendarische Franse film uit 1945 tot een openluchttheatervoorstelling die twee weken geleden in première ging.
Ligthart Schenk maakte van het romantische verhaal een vlotte voorstelling die met veel spelplezier door de spelersgroep op het toneel wordt gebracht. De vele geestige dubbelrollen brengen de 19e-eeuwse Boulevard du Temple, de groezelige theaterstraat waar Baptistes theater Les Funambules zich bevindt, tot leven. Te midden van dat ruige straatleven met zwervers, straatmuzikanten, zakkenrollers, zuipschuiten en messentrekkers ontvouwt zich de liefde tussen de streetwise Garance (Meral Polat) en de stille, dromerige mimespeler Baptiste (Jochem Stavenuiter). Hij krijgt in de liefde concurrentie van de onbescheiden acteur Frederick (Jochem ten Haaf). Die kan misschien mooi praten, maar in zijn kunst lijkt hij nooit zo oprecht zijn gevoelens te kunnen uiten als Baptiste dat kan met zijn mime.
Het zijn vooral Stavenuiter en Ten Haaf die Les Enfants du Paradis dragen, omdat ze precies zijn wat ze ook spelen: een geweldige mimespeler en een geweldige tekstacteur. Ze krijgen alle ruimte om hun talent te etaleren in de verschillende toneel-op-het-toneelscènes waarin het publiek flarden van de voorstellingen in de Parijse theaters krijgt te zien. Stavenuiter laat in even geestige als ontroerende pantomimes zien hoeveel precisie en emotie hij in zijn lichaamsbewegingen kan leggen. Ten Haaf maakt een geestige one-manshow van een scène waarin Frederick korte metten maakt met het amateurisme van zijn tegenspeler. Die mooie en met liefde gemaakte toneelscènes zijn de pareltjes van de avond.
Ondanks die krachtige scènes zakt het laatste halfuur het tempo van de voorstelling plotseling in en komt het onbevredigende open einde nogal uit de lucht vallen. Dat is jammer, maar het talent van Stavenuiter en Ten Haaf en het plezier waarmee het 19e-eeuwse boulevardtheater leven wordt ingeblazen, is al genoeg reden om je met picknickmand en muggenspray naar het Amsterdamse Bos te begeven.
Les Enfants du Paradis, door het Bostheater, regie: Ingejan Ligthart Schenk. Gezien 19 juli, Openluchtheater Amsterdamse Bos. Daar nog te zien tot 3 september. www.bostheater.nl
Leave a Reply