Tsja, locatietheater in Nederland. Daar staan we dan te wachten in de zeikende regen, gehuld in onze roze en witte plastieken poncho’s die ons zo vriendelijk verstrekt zijn door de organisatie van Festival over het IJ. Een kwartier geleden had de voorstelling Eindland van theatergroep Echo moeten beginnen, maar een boomlange technicus in een fluorgeel regenpak laat het druipende publiek weten dat de voorstelling vanwege de regen moeten worden afgelast. Buitengewoon jammer, want de samenwerking van de actrices Anna Schoen en Lotte Dunselman met de talentvolle jonge schrijver Jibbe Willems klonk veelbelovend en was al eerder enthousiast onthaald door de collega’s van andere kranten.
Gelukkig was het eerder op de avond droger en was er meer buitentheater te zien op Festival over het IJ, het jaarlijks terugkerende locatietheaterfestival op een voormalige scheepswerf aan het Amsterdamse IJ. Zoals Het vermoeden dat we door moesten, van mimetheatergroep Bambie dat een lange straat als decor heeft en halfgesloopte panden en kantoorgebouwen als stedelijke coulissen. Het publiek zit aan het begin van de straat op een tribune en ziet in de verte twee piepkleine figuurtjes de straat in slenteren, de toeschouwer tegemoet. Die kan via een koptelefoon volgen wat de mannen zeggen, al wordt daaruit niet echt duidelijk wie ze nu precies zijn. Zijn het landlopers, dichters, of toevallige voorbijgangers? Ze doen denken aan de twee zwervers Vladimir en Estragon uit Samuel Becketts toneelstuk Wachten op Godot. De een (Tjebbe Roelofs) is op zoek naar een veelbelovende verte, de ander (Paul van der Laan) wil graag een plek om te gaan liggen zonder dat iemand vraagt of het wel gaat. En er is ze een ontmoeting beloofd. Die ontmoeting blijkt te zijn met een merkwaardige vrouw (Klaske Bruinsma). De ene man wil haar graag houden, de ander wil liever verder de verte in. Dat dreigt een wig tussen de mannen te slaan, maar uiteindelijk trekken ze verder, de vrouw alleen achterlatend.
Een simpel verhaaltje is het, maar genoeg om de verbeelding van het publiek aan het werk te zetten en voorzichtig te laten mijmeren over de aantrekkelijkheid van de verte en de kracht van een ontmoeting. Daarbij maakt Bambie slim gebruik van de omgeving. Het spel met het perspectief van een lange straat en de toevallige voorbijgangers die tot onwetende figuranten verworden zijn onmisbare elementen. En in dat megadecor weet de groep Het vermoeden… wel klein en poëtisch te houden. Knap.
Leave a Reply