Nog een seizoen krijgt jong en eigenzinnig talent van staatssecretaris Zijlstra de kans om in dit land theater te maken. Daarna is het afgelopen met productiehuizen als Theater Frascati waar pas afgestudeerde regisseurs zich niet alleen het metier, maar vooral hun eigen stijl eigen kunnen maken. Ze worden wegbezuinigd. Julie van den Berghe, van oorsprong Vlaamse, maakt van die laatste kans gebruik met haar productiehuisvoorstelling ‘Het meisje dat teveel van lucifers hield’.
De voorstelling is gebaseerd op de gelijknamige roman van de Canadese schrijver Gaetan Soucy. Het boek gaat over een meisje dat in een bos opgroeit met een godsdienstwaanzinnige vader die haar en haar broer ver van de buitenwereld houdt. Na de dood van hun vader zullen ze toch kennis moeten maken met die onbekende buitenwereld.
Het meisje (Simone van Bennekom) is in de voorstelling van Van den Berghe een opgewekt, maar wereldvreemd meisje, dat het ene moment worstelt met haar nieuw gevonden seksualiteit en het andere speels in het decor klimt. Haar broer (Vincent van der Valk) is meer teruggetrokken en lijkt zich seksueel tot zijn zus aangetrokken te voelen. En dan is er nog de man (Steven van Watermeulen) die de twee onder zijn hoede neemt, maar tegelijkertijd ook de schim van de dictatoriale vader in zich draagt.
Julie van den Berghe heeft er voor gekozen het verhaal van Soucy beeldend en fragmentarisch te bewerken. Haar beelden zijn grimmig en associatief en roepen een akelig verwrongen sfeer op van incest en mishandeling. Zoals wanneer de man de kinderen met rare spelletjes vernedert. Of als broer en zus elkaar uitkleden en van kleding wisselen.
Hoe fascinerend en gelaagd ook, de beelden blijven meestentijds betekenisloos voor hen die het boek niet kennen. Van den Berghe laat namelijk na de anekdote te vertellen. Dat kan een keuze zijn, maar als de toeschouwer niet weet waarnaar de beelden verwijzen, verdwaalt hij zonder kompas of kaart in een donker, grimmig bos. De voorstelling wordt een raadspelletje naar betekenis dat je altijd verliest, omdat de sleutel zich bevindt in een onbekende roman.
Van den Berghe laat met ‘Het meisje’ wel zien dat ze gevoel heeft voor de kracht van het beeld en dat ze wel eens een bijzondere eigen regiestijl zou kunnen ontwikkelen. Maar daar is tijd voor nodig en een rustige plek, waar dingen kunnen worden uitgeprobeerd en waar die experimenten soms ook minder geslaagd mogen zijn. Zoals bijvoorbeeld een productiehuis.
Leave a Reply