Er is duidelijk iets ernstigs misgegaan op aarde. Een virus? Varkensaids misschien? Het videoscherm toont in ieder geval een eindeloze stroom dode mensen. Het lijkt alsof ze midden in hun dagelijkse bezigheden het leven hebben gelaten. Ze liggen met tassen dood te zijn in een winkelstraat, met hun fiets op het fietsbad, voor de televisie, in een schouwburgzaal, in een gênante naakte pose. Een voor een zijn de foto’s nog wel grappig, maar de nietaflatendheid van de stroom dode mensen doet uiteindelijk het lachen vergaan. Welkom in de wereld van Vliegboot, moederschip, de nieuwe voorstelling van het Rotterdamse beeldendtheatergezelschap Hotel Modern.
Hotel Modern maakte als theatergroep naam met hun maquettetheater. Voor hun voorstelling De grote oorlog bouwden ze met huis-, tuin- en keukengerei de slagvelden van de Eerste Wereldoorlog na die ze met miniatuurcameraatjes levensecht op groot scherm toverden. Hetzelfde deden ze in Kamp met concentratiekamp Auswitsch. Het feit dat je als toeschouwer zowel de makers aan het werk ziet met keukengerei en cameraatjes, maar tegelijkertijd in gewelddadige Grote Verhalen krijgt voorgeschoteld creëerde een zowel beschouwende afstand als een emotioneel inzoomen in die moeilijke verhalen die fantastisch werkte. In alle talen en daarom had de groep ook in het buitenland veel succes.
Het gaat echter mis als de groep echt theater gaat maken. Hun voorstelling Rococco waarin ze de miniaturen loslieten en een associatief-beeldende theatervorm uitprobeerden was hun minste voorstelling. Niet alleen ontbeert de groep echt goede acteurs, de voorstelling was zo associatief dat er geen touw aanvast was te knopen. Grote Verhalen als de Oorlogen boden de groep een kapstok waarmee ze, ondanks een fragmatieve vertelvorm, toch een helder verhaal konden neerzetten.
Vliegboot, moederschip vertoont hetzelfde euvel als eerder Rococco: een helder verbindend element ontbreekt en de voorstelling hangt op beperkt acteerwerk. Acteur Herman Helle is de enige rode draad in een aantal losse scènes. Op een vrolijk muziekje ontaardt zijn poging om te bloemschikken in een slagveld van bloemblaadjes en steeltjes en een verfomfaaide groene prop in een vaas. Hij speelt een liefhebber van de geschiedenis van het aardewerk die zijn kostbare bezittingen demonstreert door ze kapot te meppen. Hij probeert een opgezet eendje whisky te voeren. Verder zijn op dia’s dode mensen te zien en een spannende video waarin een groep kabouters een bibliotheek in de as legt. Het blijft een beetje onhelder wat het allemaal moet betekenen. Er is dus iets met een virus en met rellende kabouters. Of is dit misschien het einde van de wereld?
Dat laatste zou kloppen met de licht-apocalyptisch sfeer die om de voorstelling hangt. Enkele van de losse scènes zijn op schijnbaar lichtvoetige wijze bizar en intrigerend, zoals de stroom dode mensen. Of de scène waarin Helle een fotocollectie laat zien waarin hij zichzelf heeft gefotografeerd naast de meest bizarre straatscènes, waarvan de oudste zeker uit begin jaren tachtig moeten stammen. Fotografeert hij zichzelf echt al zo lang en op zulke rare plekken? Waarom in godsnaam? De scène is geestig, maar tegelijkertijd raar en onaangenaam.
‘Vliegboot Moederschip’ moet het vooral hebben van die einde-der-dagen-sfeer die Hotel Modern een paar keer mooi weet te roepen. Al blijft het vertrouwd voelen als Helle ons uiteindelijke dan toch met een miniatuurcameraatje mee op stap neemt door de eindloze gangen van een knap geknutseld ruimteschip.
Vliegboot Moederschip door Hotel Modern. Op tournee tot en met 4 juni 2011.
Leave a Reply