Het lijkt wel besmettelijk. Bij vrijwel al mijn vrienden en kennissen is er net een kleintje of is er een in de maak. Het is fascinerend om te zien hoe de mensen met wie je nog niet zo lang geleden tot laat in de kroeg zat, zich transformeren tot oppassende en verantwoordelijke ouders. Die transformatie fascineerde ook regisseur Jetse Batelaan en hij maakte er bij het Rotheater de voorstelling Reuzen over.
Reuzen laat in negen taferelen de kleine en grotere worstelingen zien waaruit het ouderschap bestaat: een stel gaat voor het eerst met de maxicosi op stap, waarbij het monteren van het parasolletje ontaard in een klein drama, een vader en dochter hebben een Kafkaiaans gesprek op een soort van consultatiebureau, een gescheiden vader wil zijn kind graag zien. Maar Jetse Batelaan zou – met zijn voorliefde voor het absurde en het vervreemdende – Jetse Batelaan niet zijn als hij aan die kleine scènes niet een eigen draai zou geven.
Reuzen speelt zich namelijk af in een gekunstelde sprookjeswereld voor een duidelijk gefiguurzaagde grot, waarboven knullige wolkjes van watten hangen. In die wereld dragen consultatiebureaumedewerkers en artsen middeleeuwse capes en wordt er uitsluitend in krukkig rijm gesproken. De ouders zijn reuzen die met hun enorme lijven en grote handen nauwelijks in staat zijn een parasolletje op een maxicosi te monteren, laat staan om met een kwetsbaar baby’tje om te gaan. Bij een reuzin leidt die onmacht dan ook tot een allesverlammende angst.
Door zijn acteurs uit te dossen met reuzenkostuums met stelten en grote handen heeft Batelaan een mooie vorm gevonden om de gevoelens mee uit te beelden die veel ouders zullen overvallen: zijn ze wel in staat om verantwoordelijk te zijn voor een klein mensje? Zeker als je ook nog eens op je vingers wordt gekeken door allerhande artsen en consultatiebureaus die jou ook als een potentiële bedreiging voor het kind zien.
De reuzenvorm is niet alleen thematisch goed gevonden, maar het is vooral ook ontroerend om die grote lijven te zien worstelen met zichzelf en met een parasolletje. Daardoor worden die reuzen ook zelf mooi kwetsbaar. En dan zijn het soms de kinderen die juist de echte reuzen zijn. ‘Heb je gehuild?’, vraagt de kleine dochter aan haar enorme, wanhopige vader. ‘Nee, nee’, zegt de reus en veegt met een enorme hand de tranen weg.
Reuzen, door het Rotheater, regie: Jetse Batelaan. Gezien 12 maart, Rotterdamse Schouwburg. Daar nog te zien tot en met 19 maart.
Leave a Reply