Jonge honden kun je ze inmiddels niet meer noemen, de leden van acteurscollectief Wunderbaum en muziektheatergroep Touki Delphine. Daarvoor timmeren ze al te lang enthousiast aan de weg. In 2003 waren ze dat nog wel. Toen maakten de twee groepen – redelijk vers van de toneelschool en het conservatorium – samen de muzikale voorstelling Lost Chord Radio. Inmiddels zijn ze allemaal in de dertig, met hypotheken, kinderen, gewonnen theaterprijzen en wat al niet meer zij.
Tijd om terug te kijken, vinden de groepen, dus halen ze in hun nieuwe voorstelling Songs at the end of the world al dan niet fictieve herinneringen op uit hun jeugd. Dat doen ze vanaf de koude, witte, stille ijsvlaktes van Antarctica, omdat je juist daar zonder afleiding kunt dromen en terug kunt kijken.
Eigenlijk is die lege, opnieuw in te vullen poolvlakte een mooie metafoor voor het theater. Dat is immers ook een lege, stille plek die je kunt vullen met je dromen, je verzonnen leven of je fictieve jeugd. En dat doen Touki Delphine en Wunderbaum dan ook. In een hoog tempo passeren jeugdherinneringen en poolavonturen de revue. Zo zien we de zwemles van Rik Elstgeest, de eerste kus van Marleen Scholten tijdens het schaatsen en de playbackact die Bo Koek maakte op zijn slaapkamertje. En zien we Matijs Janssen bellen met zijn lief vanuit het onderzoeksstation. Alle scènes zijn even schetsmatig opgezet en altijd blijft het mooi onduidelijk of we ons nu in het theater of op de Zuidpool bevinden.
Hoe mooi sommige van die scènes ook verbeeld zijn – de zwemtocht van Rik onder het poolijs is wonderschoon en het gesprek tussen Wine Dierickx en haar vader over een betere wereld is ontroerend – ze blijven een beetje oppervlakkig en te weinig uitgewerkt, waardoor ook het mooie thema niet genoeg uit de verf komt.
Dat ligt voornamelijk aan de opzet van de voorstelling. Songs at the end of the world is vooral een popconcert, waarin tussen een batterij aan instrumenten, microfoons en snoeren het ene muzieknummer de volgende korte scène afwisselt. Uiteindelijk werkt die concertopzet, want muziek maken kunnen de acteurs en muzikanten. Alle songs zijn even lekker en even goed gespeeld en gezongen. Country, pop en techno duikelen prettig over elkaar heen en de lol van het samen muziektheater maken golft van het podium. Dat maakt van Songs zodanig een muzikaal-theatraal feestje dat je de licht-rammelende uitwerking van het thema gaarne vergeeft.
Songs at the end of the world, door Wunderbaum/Touki Delphine. Gezien: 3 maart, Schouwburg Rotterdam. Tournee tot en met 14 augustus
Leave a Reply