Ze komen elkaar toevallig tegen bij een bankje in een Limburgs bos. Hij (Huub Stapel) overdenkt al wandelend zijn mislukte carrière als cabaretier, Zij (Carine Crutzen) is lopend op weg naar het ziekenhuis waar ze te horen zal krijgen of ze borstkanker heeft. De twee twijfelaars besluiten een eind op te lopen en er ontstaan al snel gesprekken over liefde, leven en de dood.
Het uitgangspunt van de voorstelling ‘De Kus’, geschreven en geregisseerd door Ger Thijs, is mooi: twee mensen die elkaar niet kennen vinden troost bij elkaar tijdens een toevallige ontmoeting en er ontstaat kort zoiets als liefde. Cruciaal bij een dergelijk verhaal is wel dat het geloofwaardig wordt dat deze mensen iets bij elkaar vinden wat zij nergens anders zouden kunnen vinden. En die geloofwaardigheid ontbreekt in ‘De Kus’ totaal.
Twee minuten nadat de personages elkaar bij het Limburgse bankje ontmoeten hebben ze al slaande ruzie. Niets let de vrouw om die cynische en vreemde man alleen in het bos achter te laten, nadat ze is beledigd en uitgescholden. Toch blijft ze anderhalf uur met hem praten en vertelt hem haar diepste zieleroerselen. Helemaal ongeloofwaardig wordt het als hij haar halverwege de voorstelling aanrandt. De meeste vrouwen hadden de man een knietje gegeven en waren naar het dichtstbijzijnde politiebureau gerend. Maar het personage van Crutzen blijft niet alleen, ze gaat ook nog een discussie aan over wanneer het gepast is om borsten van vreemde vrouwen aan te raken.
Met dit soort merkwaardigheden kom je alleen weg als duidelijk wordt dat verlangen, troost of liefde de twee ondanks die botsingen op dat bospad bij elkaar houden. Omdat de vonken er bij hun ontmoeting van afspatten. Maar dat gebeurt niet. Geen siddering, geen knetter, niets. Daarvoor ontbreekt de chemie tussen de acteurs en daarmee tussen de personages. Stapels personage is een relativerende en melancholische grappenmaker, maar die grappen ketsen af op het droevig-introverte pantser dat Crutzen optrekt. En dus wordt er wat over en weer gegrapt en gesnotterd zonder dat de man en de vrouw ook maar een millimeter dichter bij elkaar komen.
Slechts op een enkel moment slaat de vonk over en blijkt hoe mooi ‘De Kus’ in potentie had kunnen zijn: als de twee even intens hopen dat de ander een verloren jeugdliefde is. Het is het mooiste en ontroerendste moment in de voorstelling. Maar het is niet genoeg om ‘De Kus’ alsnog geloofwaardig te maken.
‘De Kus’, van Hummelinck-Stuurman, regie: Ger Thijs, gezien 28 januari 2011, op tournee tot en met 14 juni 2011
Leave a Reply