Iedereen heeft wel eens zo hard gelachen of gehuild dat het pijn deed. Struikelde of verstapte zich onhandig. Wij zijn ons lichaam. En dat lichaam is kwetsbaar. Dat bleek ook tijdens de voorpremière van de voorstelling Hondsdagen van het Rotheater. Acteur Bart Slegers verstapte zich tijdens een – overigens geestig-geniaal – dansje en scheurde zijn achillespees, waarna hij van het toneel moest worden gedragen. Daarna ging de voorstelling verder, maar zonder Slegers. Hij wordt in de rest van de serie vervangen door Rogier Philipoom.
Dat Slegers het enige slachtoffer was, mag een klein wonder heten, want regisseuse Alize Zandwijk drijft in Hondsdagen al haar acteurs tot hun fysieke uiterste. In een smoezelige ruimte die doet denken aan een gemeenschappelijke ruimte in een ziekenhuis of psychiatrische inrichting danst en beweegt een bonte schakering aan personages de stukken uit het onbestemd groene linoleum. Er wordt nauwelijks gesproken, maar des te meer liefgehad, gevochten, toenadering gezocht en afstand genomen. Een jongen en een meisje slaan elkaar snoeihard in het gezicht waarna een liefdevolle omhelzing volgt. Later in de voorstelling beuken ze elkaar weer letterlijk tegen de muur. Een volwassenenluier moet vervangen, wat bij het ene personage een intense walging oproept en bij een ander een schampere lachbui. Een vrouw sterft en haar ontroostbare dochter draagt het levenloze lichaam weg. Voor een oude man wordt het oversteken van het podium een tergend langzame en vermoeide tocht. Dat oude mannetje wordt overigens gespeeld door Beppe Costa wiens mooie muziek de soundscape vormt voor de constante stroom van prachtige beelden en bewegingspatronen.
Elke emotie van de personages met hun kwetsbare lijven wordt door Zandwijk teruggebracht naar zijn pure kern: de rauwe fysieke uiting ervan. In onze rationeel-cerebrale samenleving zijn we ons nauwelijks meer bewust van het lichaam als drager van onze diepste gevoelens. Daarom is de confrontatie met deze ongepolijste vloedgolf aan emoties die de toeschouwer overspoeld uitermate intens en emotionerend. Ook omdat deze acteurs tot de grenzen van hun fysieke gaan (en eroverheen). Hondsdagen is een rauwe, liefdevolle en muzikale ode aan het weigerende, liefhebbende, walgende, troostende, vernederende, vernederde, dansende, vechtende, zich ontspannende en uiteindelijk ook kwetsbare en stervende lichaam. Een ode die iedereen met een lichaam moet gaan zien.
Hondsdagen door Rotheater, regie: Alize Zandwijk, gezien 29 oktober 2010, Rotheater Rotterdam. Daar te zien tot en met 27 november 2010
Leave a Reply