Niemand wil meer met Richard werken. Want Richard is de belichaming van de clichéacteur: hij drinkt, speelt in de kroeg voor onbegrepen kunstenaar, is narcistisch en megalomaan. Als bij de repetities van een nieuwe voorstelling de zoveelste actrice huilend het pand heeft verlaten, blijft er maar een actrice over die de vrouwenrol zou kunnen spelen: Richards oude liefde Lies, met wie hij dit stuk op de toneelschool speelde, maar die nu met een rijke arts in zuid Frankrijk woont.
In de nieuwe voorstelling van schrijfster Maria Goos, Doek!, volgen we de repetities van Richard (Peter Blok) en Lies (Loes Luca). Maar natuurlijk zien we ook hoe de twee weer aan elkaar moeten wennen, herinneringen ophalen en terugdenken aan beslissende keuzes uit het verleden.
Theater over theater is altijd leuk. Niet alleen omdat dat wat er in het repetitielokaal gebeurt tot de verbeelding spreekt, maar ook omdat het medium bestaat bij de gratie van de verwisseling van schijn en werkelijkheid. Een acteur liegt de waarheid, maar laat zelden zien wie hij werkelijk is.
Maria Goos probeert met dat verschijnsel te spelen door haar stuk op verschillende lagen te laten afspelen. Zo zien we de repetities van Richard en Lies, maar we krijgen ook scènes uit hun voorstelling te zien: een variant op Albee’s Who’s afraid of Virginia Woolf waarin een uitgeblust echtbaar alleen nog voor de schijn bij elkaar blijft. Maar Lies en Richard spelen ook gebeurtenissen uit het verleden na en reconstrueren een ontmoeting tussen Richard en Lies’ nieuwe liefde Wouter. Dat geeft Luca en Blok de gelegenheid om hun acteurskunsten te tonen. Blok heeft een geestig-ballerige Wouter in huis en Luca is op haar best als ze een venijnige versie van Albee’s Martha mag spelen.
Hoewel die lagen mooi in elkaar overlopen, overtuigt Doek! niet. De voorstelling mist de prettige verknoping van humor en drama die Goos’ stukken kenmerken. Daarvoor is het verhaal van een acteur die een oude liefde mist en een actrice die gestopt is met spelen om in Frankrijk te gaan keramieken en nog een keer wil spelen te clichématig. Ook de anders zo fijnzinnige humor van Goos blijft aan de oppervlakte hangen. Dronken mensen op het toneel zetten, werkt inderdaad geestig, maar is ook een beetje makkelijk.
Dat iemand drank en theater nodig heeft om zijn eigen ik te verbergen, is niet alleen om te lachen. Dat zou ook een beetje meer mogen schuren.
Doek!, Kik Productions, regie: Aat Ceelen, gezien 3 oktober, Stadsschouwburg Haarlem. Tournee tot en met 5 januari 2011
Leave a Reply