Samen oefenen

Deze column verscheen eerder in de agenda van de Stadsschouwburg Groningen / Oosterpoort

Ineens besefte ik me dat ik het afgelopen theaterseizoen nog nauwelijks een voorstelling had gezien. Dat geeft helemaal niets. Daar is een goede reden voor. In oktober vorig jaar werd mijn zoon geboren.

Toch was ik als recensent van Trouw – waar ik werkte voor ik als gezelschapsdramaturg in januari bij NNT/Club Guy & Roni begon – zeven jaar lang twee of drie keer in de week in het theater te vinden. Tijdens festivals misschien nog wel meer. Nooit heb ik dat vervelend of saai gevonden. Elke voorstelling, of hij nu goed is of slecht, laat je aspecten van het menselijk bestaan ervaren die je zelf misschien nog niet eerder zo hebt ervaren. Laat je stilstaan bij vragen of dilemma’s waar je je misschien nooit eerder mee bezig hebt gehouden. Op die manier helpt theater je een beetje oefenen voor het leven dat je nog voor je hebt liggen. En oefenen voor het leven kun je niet vaak genoeg doen.

Maar in oktober werd dus mijn zoon geboren. Daarmee eindigde de jarenlange theatermarathon nogal abrupt, want theaterbezoek wordt met een jong kind ineens een complexe logistieke operatie. Toch zag ik het leven nog steeds dagelijks geoefend worden. Niet door acteurs op het toneel. Maar door mijn zoon die voor het eerst op zijn buik rolde. Voor het eerst een stukje kroop. Voor het eerst zelf kon staan en met een klaterende lach liet weten dat hij dit kleine stukje leven in ieder geval al onder de knie had.

Een van de weinige voorstellingen die ik de afgelopen tijd zag was Five easy pieces van de Zwitserse regisseur Milo Rau. Met een aantal kinderen maakte Rau een voorstelling over Marc Dutroux, maar vooral over hoe de kracht van de kinderlijke fantasie er ook voor zorgt dat kinderen makkelijk door volwassenen te manipuleren zijn. Met mijn pasgeboren zoon in gedachten raakte de voorstelling me op een oneindig diepe plek van mijn ziel waarvan ik niet wist dat die bestond.

Terwijl mijn zoon enthousiast oefent op het leven, geeft zijn aanwezigheid oneindig veel nieuwe betekenis aan de voorstellingen die ik nog wel zie. Ik oefen in het theater inmiddels niet alleen mijn eigen leven, maar ook ons nieuwe leven samen.