De liefde brengt listen, lusten en lasten. Dat wist ook Giovanni Boccaccio die in de 14e eeuw met zijn ‘Decamerone’ een verzameling van honderd verhalen schreef, waarin de liefde vaak een belangrijke rol speelt. Toneelgroep De Appel bewerkte vijf van die verhalen tot eenakters. De toeschouwer wordt opgedeeld in groepen langs verschillende locaties in het Haagse Appel-gebouw geleid en ziet er zo vier van de vijf. Mooi gevonden is dat elke scène zich afspeelt in een specifieke historische periode met bijbehorende kostuums en decor: van de middeleeuwen tot nu: liefde is immers van alle tijden.
Een romantische bedoening wordt het nooit, want regisseur Arie de Mol schuwt de zwarte kantjes van liefde en lust niet. De meest deugdzame en liefdevolle personages delven meestentijds het onderspit of leggen het loodje ten opzichte van de meer lustvolle en listige types. Zoals vaker bij De Appel en regisseur De Mol is de speelstijl van het acteursensemble vet en kluchtig met veel ruimte voor de gulle lach. Soms haalt die stijl het beste in de teksten naar boven, zodat bij een verhaal over de moord op een jonge geliefde dat door de combinatie van grappen en gruwelijkheid en de jaren ’70-stijl niet voor de films van Quentin Tarantino onderdoet. Maar het zijn de kleine menselijke tragedies die de liefde veroorzaakt, zoals die van de man die ontdekt dat zijn jeugdliefde is hertrouwd, waarin de speelstijl te grof is om het leed echt in de kern te raken. Terwijl de liefde nou juist vooral door dat relatief kleine verdriet zijn sporen door ons leven trekt.
foto: Leo van Velzen
Leave a Reply