Twee jongens slepen een manshoge, rood-oranje doos door de galmende ruimte van een oud kantoorgebouw in Rotterdam. Wat daar precies het doel van is, is niet helemaal helder, maar zwaar lijkt het in ieder geval wel te zijn. Er wordt gepuft, gegromd en gezweet.
De muziektheatermakers van Project Wildeman baseerden zich voor hun voorstelling ‘Heart of Darkness’ op de beroemde novelle van Joseph Conrad, waarin een reis naar de diepte van de jungle ook een metafoor is voor de tocht door de zwarte donkerte van de menselijke ziel. De groep kiest voor een fysieke benadering van de brontekst, waarin korte tekstfragmenten – waarin vooral de zintuiglijke kwaliteit van het dwalen door jungle en ziel wordt benadrukt – worden afgewisseld door uitputtende bewegingssequenties. Er wordt door de vier spelers gekronkeld en gekropen als dieren, maniakaal gedanst en gezeuld met de doos. Dat zijn potentieel interessante en logische keuzes. Zowel het menselijke als het dierlijke, het rationele als het maniakale zitten immers gevangen in dat zwetende en zwoegende lijf van ons. Maar het is niet genoeg voor een interessante voorstelling.
Daarvoor wentelt de voorstelling zich te veel in bewust abstracte vaagheid en hangt hij te veel op het spelen met de echte vermoeidheid van de acteurs. Dat laatste is een theatervorm die al uit de performance-art uit de jaren zestig van de vorige eeuw stamt en nu toch echt wel een beetje begint te vervelen. Bovendien wordt die vorm pas interessant als hij langs het randje van het fysiek onmogelijke scheert en daar is hier geen sprake van. Daar komt bij dat de makers van Project Wildeman van huis uit muzikanten zijn en geen dansers of bewegingstheateracteurs. Dat zie je. De spelers hebben hun lichaam veel te weinig onder controle, waarmee de bewegingssequenties wel erg weinig precies zijn om echt indruk te kunnen maken.
De paar pakkende scènes zoeken het vooral in beeldpoëzie (eindregie: Sanne van Rijn) en muzikaliteit. Zoals het spannende schaduwspel dat de spelers veroorzaken door in de semi-transparante doos te bewegen of de gezamenlijk zacht en maniakaal gefluisterde zinnen die langzaam een muzikale compositie beginnen te vormen. Ook de galmende, zeurende, bonzende soundtrack met gamelan-invloeden is spannend als onzichtbare stuwkracht voor de repetitieve bewegingen van de groep. Maar de bewegingen zijn net niet sterk en helder genoeg en er staat net te weinig op het spel om echt een duik te nemen in de donkere diepten van de waanzin.
Foto: Saris & Den Engelsman
Leave a Reply