Nelly, Mignon, Katja, Eva, Daisy. Niemand noemt Lulu ooit Lulu. Terwijl zij nu juist niets liever dan alleen haarzelf zou willen zijn.
De schrijver Frank Wedekind was eind 19e eeuw het enfant terrible van het Duitse toneel. Nadat hij met zijn ‘Voorjaarsontwaken’ de burgerij de stuipen op het lijf had gejaagd door de ontluikende seksualiteit van een groep studenten vrij expliciet op het toneel te tonen, schetste hij met zijn toneelstuk ‘Lulu’ een portret van een vrouw die alles probeert om meer te zijn dan alleen maar dat: vrouw.
Maar het is juist haar worsteling om aan conventies en de ‘juist’ geachte man-vrouw verhoudingen te ontkomen die de mannen om haar heen zo naar haar toe doet trekken. Ze kunnen alles wat ze maar in een vrouw verlangden, maar door diezelfde conventies nooit konden krijgen op Lulu projecteren. Tegelijkertijd koesteren ze de illusie dat ze haar tot een gehoorzaam vrouwtje gaan opvoeden. Lulu maakt daar slim gebruikt van, maar daardoor is ze ook nooit echt helemaal van haarzelf.
In de voorstelling van Toneelgroep Oostpool speelt Kirsten Mulder Lulu mooi licht en tragisch tegelijk. Ze is naïef en uitdagend, intelligent en pesterig, oprecht en grof. Door al die lagen ontstaat verwarring waar de echte Lulu nou schuilt en dat lijkt precies de bedoeling. Lulu weet dat immers zelf ook niet. Ondanks die verwarring is Mulders Lulu een helder personage in wiens tragische worsteling je je kunt inleven.
Die helderheid kenmerkt de vrij sobere regie van regisseur Marcus Azzini. Met behulp van de prettig in het gehoor liggende bewerking van Hannah van Wieringen weet hij de toon licht te houden met een donkere onderstroom en houdt hij de thematiek scherp zonder die er te nadrukkelijk in te hameren. Juist door de teksten van Van Wieringen en Wedekind te laten spelen door een mooie groep acteurs – naast Mulder zijn vooral Kees Hulst en Martijn Nieuwerf in topvorm – blijkt de verhouding tussen mannen en vrouwen nog niets aan complexiteit te hebben verloren.
De voorstelling is wel aan de lange kant en zakt daardoor in de laatste helft wat in. Maar de toeschouwer die zijn aandacht even voelt wegglijden, kan zich dan nog altijd vergapen aan de vernuftige vormgeving van Lernert Engelberts en Sander Plug. Een enorm videoscherm toont mooie associatieve beelden. Maar het is ook vooral dat lege canvas waarop een ieder zijn eigen Lulu, Eva of Daisy kan projecteren.
foto: Sanne Peper
Leave a Reply