Vier fris geboende jongmensen zijn het die hun witte tanden bloot lachen en ons voor de voorstelling ‘Made in here’ aanspreken. Het gaat onze avond worden, een unieke avond ook. We moeten maar lekker onderuit gaan zitten. Of rechtop, net wat we willen. Het wordt inspirerend, maar niet onvermakelijk.
Datgene waarvoor we lekker moeten gaan zitten, blijkt een onophoudelijke reclamespot voor een futuristische samenleving in iets wat De Groene Stad heet. In een al even schoongepoetste demonstratieruimte presenteert het viertal ons energiek een eindeloze hoeveelheid motto’s: over gezond eten, maar met mate. Dat we moeten sporten, niet bij de pakken neer moeten zitten, best een beetje autoritair mogen op moeten voeden, ambitieus moeten zijn, eerlijk naar elkaar, seksueel actief, maar niet seksueel dwingend. En dat we natuurlijk moeten recyclen. Daarbij slaan de vier elkaar constant net te hard vriendschappelijk op de schouder, of gewoon vol in het gezicht, mocht dat voor de demonstratie noodzakelijk zijn.
Vooral door dat licht gebrachte geweld sluimert onder die onoprechte spontaniteit en het onverstoorbaar optimisme voortdurend iets beangstigend fascistisch en autoritairs: we hebben ons maar beter te gedragen als ons wordt getoond. Daarmee legt regisseur Davy Pieters een verband tussen ethiek en neoliberalisme, waarin zelfs onze moraal en onze vrijheid ons dwingend worden verkocht als in een reclamespot. Een vrijheid die door de verplichte vrolijkheid bovendien dodelijk vermoeiend en beangstigend is.
Dat is niet een bijster originele en voor Pieters’ doen ook niet heel diepgravende constatering. Zij toonde in eerdere voorstellingen het talent om met een schijnbaar simpel uitgangspunt en heldere, op de popcultuur geïnspireerde, beelden ingewikkelde zaken als identiteit theatraal te fileren. Dat lukt haar nu niet, omdat de premisse te eenvoudig is en de tekst van toneelschrijver Jibbe Willems net te veel op de platte motto’s en de cliché’s hangt zonder daar scherpte of diepgang aan te geven.
Dat ‘Made in here’ alsnog een vermakelijk ruim uur oplevert, is vooral te danken aan Pieters strakke regie van het non-stop reclameblok, maar ook aan het spel en de energie van haar onvermoeibare spelers: Vanja Rukavina, Indra Cauwels, Marijn Brussaard en Lisa Schamlé. Voortgestuwd door de tussen muzak en techno navigerende soundtrack van Jimi Zoet stuiteren zij ons prettig onaangenaam door de avond heen.
foto: Anna van Kooij
Leave a Reply