‘A badly made play’ noemen de acteurs van De Koe hun voorstelling ‘Beckett Boulevard’ zelf. Nu valt dat reuze mee, maar goedbeschouwd is theater maken inderdaad altijd een tot mislukken gedoemde onderneming. Hoe kun je immers het menselijk handelen in kunst ontleden als die mens zichzelf meestentijds niet eens begrijpt? In die zin is theater zelfs een dubbele leugen: niet alleen doen de kunstenaars of ze de mens begrijpen, ze liegen ook nog eens dat ze een ander zijn. Dat tegelijkertijd zijn en toch niet zijn, spelen en liegen en de onmogelijkheid jezelf te begrijpen zijn de onderwerpen van ‘Beckett Boulevard’.
In hun prettige losse, informele speelstijl rijgen acteurs Natali Broods, Willem de Wolf en Peter Van den Eede associatief een aantal scènes aan elkaar: een vertelling waarin de drie verdwalen in een helse, ondergrondse parkeergarage, een ontmoeting tussen de drie in de toekomst, waarin Van den Eede inmiddels ober is in een restaurant, een monoloog over De Wolfs liefde voor de muziek van Chic. En, als hilarisch absurdistisch hoogtepunt, een filmpje waarin de drie acteurs in een praatprogramma tot grote wanhoop van de journalist maar moeizaam greep krijgen op waar hun voorstelling eigenlijk over gaat.
Het zijn allemaal mooie scènes die zich associatief aan de thematiek verbinden, zoals wanneer het surrealistische verdwalen in de parkeergarage ontaardt ineen existentiële speurtocht in de hoofden van de spelers. Als altijd bij De Koe paren de spelers zo poëzie aan humor en filosofie aan mooi toneelspel.
En toch heeft de voorstelling niet de kracht van de beste Koe-voorstellingen. De scènes duren allemaal net te lang en draaien associatief misschien net te veel om de thematiek heen. De vrijheid om als toeschouwer zelf op basis van het gespeelde aan het filosoferen te gaan is fijn, maar als die vrijheid te groot wordt verdwaalt de toeschouwer in de veelheid aan gedachten zoals de spelers in de parkeergarage. ‘Je moet niet teveel uitleggen’, zegt Van den Eede ergens in de voorstelling. ‘Je moet zo galant mogelijk liegen’, zegt Broods ergens anders. ‘Beckett Boulevard’ drijft echter net teveel op de humor, de galantheid van de spelers en de vrije associatie. En net te weinig op het scherp krijgen van de existentiële problematiek van de leugenachtige activiteit die theater maken is.
foto: Koen Broos
Leave a Reply