In een doos met geluidsbanden die hij koopt op het Waterlooplein vindt filmmaker Wim van der Aar zestig uur aan gespreksopnamen. Ze zijn opgenomen door een zekere Guido van Waveren in een poging greep te krijgen op zijn verwilderde geest en op zijn eigen verleden. Van der Aar puzzelde met behulp van de banden een filmportret van Guido in elkaar.
Een bandrecorder in het decor van de voorstelling ‘Van Waveren’ van het Ro Theater verwijst nog naar die voorgeschiedenis. Van de informatie uit de documentaire en hun eigen fantasie sponnen schrijvers Rik van den Bos en Don Duyns de geschiedenis van de familie Van Waveren: een fortuinlijk bollentelersgeslacht dat door hun menselijke feilbaarheid ten val komt, met de verwarde Guido als eindresultaat.
Guido (Sanne den Hartogh) is teruggekeerd naar het huis waar hij opgroeide – hoewel het net zo goed een bunker of een ruimte in een inrichting zou kunnen zijn – en waar de spoken van zijn vader, moeder, ooms en tante nog rond hangen. Zij reconstrueren voor hem zijn voorgeschiedenis en tonen hem hoezeer iemands leven wordt bepaald door de generaties voor hem. Hoe knellend die familiebanden kunnen zijn, wordt gesymboliseerd door Guido’s relatie met zijn moeder die van een verstikkende en dwingende zorgzaamheid is.
Heel dramatisch is het familierelaas echter niet en is daarmee – behalve te lang – niet echt een afdoende verklaring voor het wanhopig hoopje zenuwen met de overslaande stem dat door Den Hartogh wordt neergezet.
Dat wat wankele verhaal wordt door regisseur Alize Zandwijk echter wel in een schitterend beeldend jasje gestoken, geholpen door het prachtige decor van haar vaste ontwerper Thomas Rupert. Uiterst precies geregisseerd laat ze haar personages in steeds wisselende configuraties door de bunker en later door een enorm tulpenveld dolen. Soms klitten ze samen of zitten ze elkaar letterlijk fysiek in de weg, dan weer nemen ze als afstotende magneetjes afstand van elkaar, zoals dat in familierelaties gaat.
Het lijkt er trouwens verdacht weel op dat Rupert in zijn decor verschillende verwijzingen verstopte naar decors die hij voor andere Zandwijk-voorstellingen ontwierp: de hoge muren van ‘Vuurvrouwen’, het bloemenveld van ‘Vreugdetranen drogen snel’ en het blauwe achterdoek uit ‘Kust’. Het zou een mooie buiging zijn naar het imposante oeuvre waarmee Zandwijk na 18 jaar afscheid neemt van het Ro Theater. Ze is nog niet helemaal weg, maar met ‘Van Waveren’ neemt Zandwijk alvast een voorschot op een mooi afscheid.
foto: Leo van Velzen
Leave a Reply