Telefoon uit. Telefoon aan. Uit. Aan. Na een paar keer opnieuw opstarten doet de app het nog steeds niet. Dat is jammer, want de voorstelling ‘M.U.R.S.’ van het befaamde Spaanse locatietheatergezelschap La Fura dels Baus speelt zich deels op die app af en de voorstelling is inmiddels begonnen. Een groeiende groep mensen belaagt met hun weigerende telefoon dan ook een steeds wanhopiger wordende technicus.
Het is een eigentijds idee om mensen met hun smartphone bij te laten dragen aan een voorstelling. Die dingen branden immers onafgebroken in onze zak om er bij het minste of geringste uitgehaald en bepoteld te worden. Waarom dan niet tijdens een voorstelling?
Tijdens ‘M.U.R.S.’ kan het publiek zich bewegen door vier verschillende ruimtes, waarin een bepaalde waarde centraal staat: geld, ecologie, gezondheid en veiligheid. Aangemoedigd door de acteurs kan de toeschouwer in zo’n ruimte een bijbehorend spelletje op de app spelen. Dat onschuldige spelen wordt plots onderbroken door wat een aanslag lijkt. Acteurs beginnen schreeuwend door elkaar te rennen. Er worden zondebokken gezocht voor de crisis en uiteindelijk hacken Occupy-types onze telefoon.
Tenminste, zo lijkt het. De acteurs zijn onverstaanbaar en de situatie is zo onduidelijk en chaotisch, dat er eigenlijk geen touw aan de gebeurtenissen is vast te knopen. Omdat het publiek vrij rondloopt met zijn ogen deels op zijn telefoon, weet het nooit precies waar het zijn aandacht op moet richten om te begrijpen waar de voorstelling nou precies over gaat.
Die onbegrijpelijkheid en het feit dat de groep hun techniek niet op orde heeft, zijn al ergerniswekkend genoeg. Maar echt storend is de belofte aan interactiviteit die nooit wordt waargemaakt. Wil digitale interactiviteit als thema en als vorm meer zijn dan een gimmick, dan moet de interactie tussen toeschouwer en voorstelling er wel echt zijn. Dan zouden de handelingen of keuzes van de toeschouwers echte consequenties moeten hebben voor de voorstelling. Maar zoveel vrijheid durft de groep niet aan, dus draaien de acteurs onafhankelijk van ons en onze telefoontjes, hun onbegrijpelijke voorstelling af.
Op kleine momenten na en die zijn dan meteen ook het meest interessant. Zo geeft de app soms tegenstrijdige opdrachten, waardoor mensen als kippen zonder kop door de ruimte lopen. Of hij zegt: ‘laat zien dat je uniek bent en schreeuw het uit’. Wat iedereen dan tegelijkertijd doet, omdat iedereen die opdracht kreeg.
Daarbij blijft het. In de verte sluimeren de interessante thema’s en mogelijkheden, maar ‘M.U.R.S.’ verzandt tragisch in luidruchtig gedoe en haperende telefoons.
Leave a Reply