Of men er aan wil denken de mobiele telefoon uit te zetten. In een groot aantal talen wordt de toeschouwer daar aan het begin van de voorstelling ‘King Size’ op gewezen. Net als op het feit dat het krakend openen van snoeppapiertjes, kuchen of de keel schrapen nadrukkelijk zijn toegestaan. Een met veel moeite opgezet muziekstandaardje wordt nooit gebruikt. En de klassieke geklede dame en heer met hun zwarte muziekmappen barsten niet uit in een klassiek duet, maar in een mal Songfestivalliedje met bijbehorend dansje.
De Zwitserse regisseur Christoph Marthaler speelt graag met de klassieke muziekconventies. Daarom is zijn voorstelling ook een gedroomde opening van de Opera Dagen in Rotterdam. Dat programmeert graag dwars muziektheater dat de klassieke operaliefhebber nog wel eens met de wenkbrauwen doet fronsen.
Maar Marthaler maakt het niets uit of iets opera, pop of schlager is, in zijn muziektheatervoorstellingen gebruikt hij het allemaal door elkaar. In de absurdistische universa die hij op het toneel zet, barsten de personages te pas en te onpas in zingen uit. Zo ook in ‘King Size’. Door een barok ingerichte hotelkamer met een kingsize bed scharrelen vier personages: een man en een vrouw, de pianist en een oudere dame. Wat ze daar doen of wat ze van elkaar zijn, wordt nooit helemaal duidelijk. Ze kruipen in bed, of daar juist onder, of stappen de scène in en uit door de manshoge kasten. En ze zingen.
Al er al iets van een relatie tussen de personages is, dan bevindt die zich in de muziek. Zo lijkt er een groot verlangen tussen de man en de vrouw te zijn, dat vooral naar voren komt in hun liederen. Daar schijnt de zon en klinkt de liefde in de noten en teksten van The Jackson 5, Robert Schumann, Beethoven en John Dowland.
De muzikale werelden die Marthaler in zijn voorstellingen neerzet, zijn meestal fascinerend en geestig, juist omdat de betekenis ervan nooit helemaal eenduidig is. Maar in ‘King Size’ is het wel erg hard zoeken naar een onderliggend motief dat die ronddolende zangers met elkaar verbindt. Zo blijft een theatraal liedjesprogramma over dat vermaakt, maar niet veel meer dan dat. Van een regisseur met de palmares van Marthaler zou je iets meer mogen verwachten.
Leave a Reply