“Ik heb zin om u eens vast te pakken”, zegt zij. Maar hij hoort haar niet. Er moet nog worden gedoceerd over kunst, over de boeken die hij heeft gelezen en over de onprettige details van de lijkschouwing die hij gisteren heeft bijgewoond.
“Misschien moeten we het gewoon nog eens proberen”, zegt zij. Maar hij hoort haar niet. Hij is zich tegelijkertijd aan het uitputten in verontschuldigingen en bezig zich de vraag proberen te herinneren die hij haar had willen stellen. Zij is actrice, hij is schrijver. Zij was ooit zijn leerling en ooit waren zij een stel. En nu hebben nog eens afgesproken.
In De man die zijn haar kort liet knippen van het Vlaamse De Koe blijven de actrice (Natali Broods) en de schrijver (Peter Van den Eede) onhandig om elkaar heen dansen rond de witgedekte tafeltjes van een leeg restaurant. In de grote oceaan van zaken waar zij het niet over eens zijn, klampen ze zich vast aan de gedeelde herinneringen aan hun momenten samen. De vakantie in Griekenland, het bezoek aan de Sixtijnse Kapel, om het dan weer oneens te worden over waar Michelangelo precies in de kunstgeschiedenis moet worden geplaatst. Maar dat wat ze echt tegen elkaar willen zeggen, wordt niet gezegd. Of met moeite. Of niet gehoord.
Van den Eede en Broods baseerden zich op de gelijknamige roman van Johan Daisne, over een leraar die gek wordt van de herinnering aan een studente van wie hij hield, maar maakten daar vooral hun eigen verhaal van. Een knap pas-de-deux is het geworden, van twee spelers die mooi aan elkaar gewaagd zijn en spelenderwijs het beste bij elkaar naar boven halen. Hoe haar hooghartige blik hem in de hoek kan zetten als ze hem betrapt op een hiaat in zijn kunstkennis. Haar frustratie als het niet lukt zijn eindeloze doceren te onderbreken om iets wezenlijks te zeggen.
Onder die eindeloos meanderende discussies tijdens de hernieuwde ontmoeting spelen Van den Eede en Broods subtiel een hunkering naar een geromantiseerd verleden, maar in de soms plots opduikende venijnigheidjes ook een suggestie van het waarom van de teloorgang van die eerdere relatie. En soms laten ze een bruisend gespeelde discussie stuklopen op een onverwacht gestelde pijnlijke vraag: praat jij met anderen nog wel eens over mij? Hebben onze vrienden van toen inmiddels al wel kinderen?
Zoals vaker bij De Koe slingert zich de thematiek van de kunst zich overal doorheen. De liefde voor kunst bracht de personages bij elkaar in de de rij bij de Sixtijnse Kapel. Maar het is ook hetgene waar ze continu over kibbelen, omdat hij van hoogbarok houdt en zij van de renaissance. Maar kunst is ook een mooi gevonden symbool voor hun relatie, omdat het een schoonheid probeert te vangen die misschien wel helemaal niet in de realiteit bestaat, net als de relatie die zij zich zo mooi herinneren misschien wel nooit heeft bestaan. Kunst mag niet liegen, zegt zij, en toch houdt zij niet van de modernen: liever heeft ze dat kunst de werkelijkheid een beetje geïdealiseerd afbeeldt
Het zijn het fijne samenspel van Van den Eeede en Broods en dit soort thematische vernuftigheidjes die De man die zijn haar kort liet knippen tot zo’n bitter-zoete voorstelling maakt met een tragisch-troostende conclusie: in ieder geval bestaat de illusie van de ware liefde.
foto: Koen Broos
Leave a Reply