Geen haar op zijn kale hoofd die er aan denkt: opstappen. De plucheplakkende, sociaaldemocratische, politieke mastodont Joris laat zich zijn glansrijke carrière niet afnemen. Ook al is de glans er al lang af: de peilingen kelderen en het electoraat roept om fris en eigentijds politiek bloed. Het politieke en het persoonlijke laten zich in ieder geval moeilijk scheiden. Ego’s zijn groter en persoonlijke belangen belangrijker dan goed is voor het algemeen belang. De ravage in de titel ‘Revue Ravage’, de muzikaal-politieke revue van de Vlaamse gezelschappen NTGent en KVS, verwijst naar het onvermijdelijke gevolg daarvan.
Het vrijwel kale toneel wordt voor de helft gevuld met de muzikanten van Flat Earth Society. Want regisseur Josse de Pauw, schrijver Tom Lanoye en componist Peter Vermeersch hebben goed begrepen dat politieke spin en het amusement van de revue nauw met elkaar verwant zijn. Tussen de scènes door pakken de acteurs het publiek in met hun liedjes, die zich net zo genoeglijk in het oor nestelen als een goede oneliner. Op een ander moment klinkt de muziek weer even schurend als de politieke werkelijkheid zich soms verhoudt tot de fysieke realiteit. En even gemakkelijk als het electoraat zich laat verleiden door de verlokkingen van het populisme, is er weinig moeite van de acteurs voor nodig om de zaal aan het meeklappen te krijgen. Zo versterkt de muziek slim het thema van de voorstelling. Dat muziek en teksten naar de liederen van Bertolt Brecht en Kurt Weill lijken te verwijzen zal ook geen toeval zijn: zij zijn immers de godfathers van het politieke theaterlied.
Misschien sleept het plotje, waarin Joris wikt en weegt om op te stappen ten gunste van zijn zoon Sven, zich wel erg langzaam naar een climax. Misschien zijn ook niet alle acteurs wereldzangers. Toch is ‘Revue Ravage’ een erg fijne voorstelling die geestig en muzikaal de hedendaagse politiek op de korrel neemt, zonder belerend of moralistisch te worden.
Alle acteurs weten in de korte scènetjes die hen gegund zijn interessante personages neer te zetten, maar Josse de Pauw blijft de meester als het neerkomt op het spelen met muziek. Van een monoloog over de huisbezoeken die Joris aan de mensen brengt, maakt hij met het orkest een swingende jamsessie die je niet licht vergeet. Zoals ook echt politiek talent zeldzaam is, zo zijn er ook maar weinig die het publiek zo kunnen hypnotiseren met een wervelwind van tekst en muziek.
foto: Danny Willems
Leave a Reply