Hij had het veel eerder moeten doen: met een luidruchtige sirene eens even lekker door de net iets te sfeervolle achtergrondmuziek heen knallen. Maar we zijn al bijna aan het eind van de voorstelling ‘Sabine, Sabine, Sabine’ als acteur Marien Jongewaard de boel eindelijk handmatig een beetje op scherp zwengelt.
Jongewaard is al decennia het gezicht van Nieuw West, een theatergroep met een geschiedenis van spannende en licht ongemakkelijke voorstellingen, waarin zijn grillige en onvoorspelbare manier van spelen volledig tot zijn recht komt. Het was die speelstijl die schrijver en regisseur Adriaan Van Aken van het Vlaamse muziektheatergezelschap Braakland/Zhebilding er toe zette Jongewaard uit te nodigen om mee te spelen in zijn voorstelling ‘Sabine, Sabine, Sabine’.
Op zijn eigen onnavolgbare wijze speelt Jongewaard een man die het verlies van zijn geliefde probeert te begrijpen door hun relatie te reconstrueren als een alfabetboek. Zo probeert hij enige ordening in het onbegrip aan te brengen. Zij (Sara Vertongen) stuurt hem als een stem in zijn hoofd bij, moedigt hem aan. Twee muzikanten (Chantal Acda en Youri Van Uffelen) leggen een soundtrack onder de reconstructie.
Dood en liefde vormen een moeilijk theatraal duo, omdat ze al snel naar het oppervlakkige sentiment leiden. Ook ‘Sabine, Sabine, Sabine’ balanceert precair op het randje. Jongewaard staat zich in het zweet te werken om de voorstelling bij die afgrond weg te houden, maar hij krijgt daarbij wel erg veel tegenwerking. Zo weet de soms nogal uitleggerige tekst van Van Aken niet echt voorbij de voorspelbare emoties te komen. Het is de verdienste van Jongewaard dat hij in staat is om je tot tranen toe te roeren door de zin ‘Jij gaat dood, maar dat is niet erg’ in vele kleuren en nuances te blijven herhalen. In liedvorm in mineur gezongen met een lijzige vrouwenstem, wordt diezelfde zin plots goedkoop sentiment. De muziek heeft sowieso de neiging om elke emotie te benadrukken met een net iets te zoet-sfeervol-laagje.
Dat Van Aken voor de kwaliteit van Jongewaard koos en voor een sober decor met de muzikanten prominent in beeld suggereert dat hij zich bewust was van het gevaarlijke, sentimentele randje. Ook de wat onwaarschijnlijke, maar verrassende plotwending aan het slot wijst in die richting. Maar de muziek, de tekst en de regie die alles wat gezegd wordt ook nog eens in handeling wil benadrukken, werken te sterk de andere kant op. Daar helpt geen sirene, plotwending of Jongewaard aan.
foto: Freek Verdonckt
Leave a Reply