Geestverschijningen, zwaaiende bijlen, afgehakte ledematen, donkere bossen en ruisende tv’s zonder stekker in het stopcontact. Elke horrorfilm bevat minstens een van bovenstaande elementen. Uiteraard in combinatie met onweer en gebrekkige verlichting.
Er zijn boekenkasten vol geschreven over waarom we zo graag griezelen: schrikken confronteert je met verborgen doodsangsten en brengt een verslavende adrenalinestoot met zich mee. En het heeft natuurlijk iets genoegelijks om rillend tegen elkaar te kruipen als er iets gebeurt wat je eigenlijk niet wil zien. Dat kon al in die bioscoop, maar dat kan nu ook in het theater. Regisseur Jakop Ahlbom maakte naam met woordloze, beeldende voorstellingen. Met ‘Horror’ brengt hij een geniaal-griezelige en fantasievolle ode aan het horrorgenre.
Een drietal frisgewassen jonge mensen komt al selfie-makend een stoffige negentiende-eeuwse villa binnen gestapt. Ze hebben de witte stofdoeken nog niet van de meubels getrokken of bierflesjes en stoelen beginnen uit zichzelf te bewegen, onzichtbare meisjes beginnen te huilen en schimmen doen kastdeuren klapperen. En dat is nog maar het begin van de achtbaanrit langs de griezelklassiekers die ‘Horror’ is.
Het horrorgenre kent een stevig standaardrepertoire aan clichés dat Ahlbom handig en speels uitbuit om er zijn eigen knap gemaakte spookverhaal van te maken. Dat maakt ‘Horror’ voor de genreliefhebber – zoals ondergetekende – een feest van herkenning: The Ring, Friday the 13th, The Blair Witch Project, Paranormal Activity, The Exorcist, The Woman in Black, The Shining, ze krijgen allemaal een knipoog van Ahlbom. Maar ook voor degenen die die films niet kennen valt er simpelweg een kinderlijk plezier aan te beleven om anderhalf uur op het puntje van je stoel te zitten. Van de spanning, maar ook van de oplopende verbazing over de knappe effecten die het mooi gemaakte villadecor herbergt. Er wordt gezweefd, verdwenen en verschenen dat het een lieve lust is. Dat Ahlbom theater maakt en geen film, maakt het plezier alleen maar groter. Niks geen gelikte computereffecten, de geestverschijningen en bewegende meubels bevinden zich live onder je neus.
Ahlbom is weleens verweten dat zijn voorstellingen misschien wat weinig soortelijk gewicht hebben. Dat kan misschien zo zijn – ook ‘Horror’ is geen diepgravend avondje theater -, maar hij weet wel goed gemaakt bewegingstheater aantrekkelijk te maken voor een groter publiek en daarin zijn eigen, poëtische theatertaal te behouden. Mimeliefhebber of horrorfan, ‘Horror’ levert in deze koude, donkere dagen iedereen een mooi excuus om lekker tegen elkaar aan te kruipen voor een hartverwarmend, theatraal potje griezelen.
foto: Sanne Peper
Leave a Reply