Een meisje komt op en gaat op de kale toneelvloer liggen. Ze controleert even of ze goed ligt en speelt voor dood. Een achterdoek met een bos schuift dicht. Voila: een plaats delict. Wie is dat meisje? Hoe komt ze dood in dat bos terecht? En wie is de dader?
Met zulke vragen begint niet alleen elke aflevering van elke misdaadserie, maar ook de voorstelling ‘How did I die?’ van de jonge regisseur Davy Pieters. Net zoals in de series krijgt de toeschouwer een aantal mogelijke antwoorden voorgelegd om mee te puzzelen.
De resulterende voorstelling is een energieke en hersenprikkelende puzzeltocht met een even simpele als briljante regievondst als uitgangspunt: de gebeurtenissen spelen zich voor een groot deel van de voorstelling achterstevoren af. Alsof iemand de beelden van een bewakingscamera terug spoelt, spelen de personages (slachtoffer, vriendje en beste vriendin) de scènes in omgekeerde volgorde om zo de mogelijke gebeurtenissen te tonen die zich voor de moord afspeelden. Doordat dezelfde scène meerdere keren heen en weer wordt ‘gespoeld’, maar dan net een beetje wordt veranderd, ontstaat een fascinerend en geestig ballet van mogelijke toedrachten tot moord. Elke uitgespeelde hypothese is even waar als de andere.
Als een volleerd detectiveauteur strooit Pieters in de verschillende reconstructies met kleine aanwijzingen, waaraan de toeschouwer zich als een fanatieke amateurdetective vastklampt: waar is het grijze rugzakje van het slachtoffer gebleven? Is er nog dna te halen van die frisdrankbekertjes? De foto’s op de mobiele telefoon, kunnen we daar wat mee? Wat gebeurde er precies in die kleine achteruit gespeelde confrontatie tussen vriendje en slachtoffer?
Pieters vraagt door dit gesol met de tijd het uiterste van haar drie acteurs (Indra Cauwels, Klára Alexová en Joey Schrauwen), maar die spelen even zorgvuldig en consequent voor- en achteruit alsof ze nooit anders hebben gedaan. Ze lijken in het reconstrueren van de moord te worden voortgestuwd door de naargeestig brommende en zoemende soundtrack van geluidsontwerper Jimi Zoet, die in zijn vele geluidslagen ook aanwijzingen verbergt voor de puzzelende toeschouwer: een draaiende motor, voetstappen op zachte bosgrond, een naderende sirene.
Het uitgangspunt van ‘How did I die?’ mag simpel zijn, de precisie waarmee de voorstelling is geconstrueerd is meesterlijk. Het vraagt om een groot talent om de hersenen van je publiek op zo’n intelligente, geestige en hallucinerende wijze te kietelen. Davy Pieters: houd die naam in de gaten.
foto: Anna van Kooij
Leave a Reply