Wij zijn voyeurs. Via onze computers kunnen we ontelbare huiskamers binnenkijken, waarvan de bewoners zich maar wat graag aan ons tonen. Met dat doel plaatsen ze filmpjes van zichzelf op YouTube, waarin ze een maffe uitvinding tonen, laten zien hoe je make-up opdoet, of zich uitleven in een vreemde fetisj. Allemaal voor ons, hun onzichtbaar publiek.
In de voorstelling ‘The Immortals’ verkleinen theatermakers Suzan Boogaerdt en Bianca van der Schoot letterlijk de afstand tussen ons, de voyeurs, en de makers van de YouTube-selfies. Daarmee voegen ze een nieuw en boeiend hoofdstuk toe aan een serie voorstellingen waarin ze het beeldscherm centraal stellen en de manier waarop beelden onze identiteit bepalen. Eerdere afleveringen, zoals ‘BIMBO’ en het veelgeprezen ‘Hideous (Wo)men, waren overdonderende beeldbombardementen die de toeschouwer murw beukten, door elkaar schudden en wankelend het theater lieten verlaten. Zo’n heftige ervaring is ‘The Immortals’ niet, maar de voorstelling is wel geestiger en toegankelijker dan vorige delen.
Het publiek zit aan vier kanten om een groot hok. Aan de wanden hangen schermen, waarop de YouTube-filmpjes worden getoond die live worden gecreëerd door de vier spelers binnenin het hok. Soms vang je tussen de rolgordijntjes door een glimp op van de filmers en hun huiskamers. In het begin zijn de beelden nog wel koddig, zoals een doe-het-zelf-filmpje waarin wordt gedemonstreerd hoe je een appel schilt met boor en dunschiller of waarin een teddybeer wordt gegijzeld. Maar in rap tempo wordt het getoonde verontrustender. Bizarre seksuele fetisjen, een instructie voor een voodooritueel, blote lichaamsdelen, scènes als uit een slechte horrorfilm: allemaal even lelijk en onhandig gefilmd. Hoewel soms, door de knappe beeldchoreografie tussen de verschillende schermen, een moment van schoonheid ontstaat en de amateurfilmpjes beeldende kunst worden.
Alle filmpjes delen dezelfde, bizarre, esthetiek, maar worden ook verbonden door de verdrietigmakende eenzaamheid die in de smoezelige huiskamers lijkt te hangen. Al deze gefilmde lelijkheid lijkt een poging tot contact met ons, de voyeurs. Maar zelfs als de rolgordijntjes omhoog gaan en de personages met ons contact zouden kunnen maken, doen ze dat niet. Hun blik blijft gericht op de camera en de verre, anonieme toeschouwer achter zijn computer. Juist omdat er geen daadwerkelijk contact is, alleen het uitwisselen van beelden in het virtuele, durft de YouTube-eenzame zijn rare zelf te zijn. Het is vooral die paradox – de treurige meerwaarde van contact dat geen contact is – die blijft hangen, nog lang nadat alle vluchtige filmpjes zijn verdampt.
foto: Sanne Peper
Leave a Reply