In combinatie met zijn reuzegrote oog presenteert theatermaker Lucas de Man op Boulevard de voorstelling ‘LOS’. Net als zijn installatie stelt de voorstelling de vraag of we niet meer met elkaar zouden moeten delen. In het geval van ‘LOS’ gaat dat om de angst om iemand te verliezen.
Acteurs Hanneke Last en Tijs Huys spelen, van elkaar gescheiden door een hoge wand, verschillende mensen die op hun eigen wijze met angst of verlies omgaan. Uiteindelijk zoomt de voorstelling in op de verhalen van een excentrieke man die zijn leven opneemt op cassettebandjes en een hippe meid van dertig die haar leven tot nu probeert te reconstrueren.
Beiden proberen zo op hun eigen manier in het reine te komen met een groot verlies, dat in beide gevallen plotseling en zonder vals sentiment wordt geïntroduceerd. Daardoor raakt dat verlies ook het publiek als een goed gerichte messteek in het hart. De isolatie van de twee en het feit dat ze daardoor hun leed niet met elkaar delen, maakt een en ander alleen maar pijnlijker.
Toch is ‘LOS’ een onevenwichtige voorstelling: de aanloop tot het punt dat de voorstelling echt gaat raken is te versnipperd, te lang en te weinig stijlvast. Voor de voorstelling tot zijn kern komt, hebben we al een mopje muziektheater, een scheutje fysiek theater en een schetsje documentaire theater voor de kiezen gehad. Waarom die verschillende stijlen nodig zijn, wordt nooit duidelijk en omdat het slechts aanzetten zijn, is ook de uitwerking te minimaal. Nog belangrijker: het leidt allemaal onnodig af van de kern: de wanhopig mooie, herkenbare en eenzame worsteling met angst en met verdriet.
foto: Phile Deprez
Leave a Reply