Madame Rosa heeft zijn zoon stuk gemaakt. Dus nou hoeft hij hem niet meer. Woedend stormt de boze moslim met de lange baard het kleine, volle appartementje van de oude joodse Rosa uit. Hij laat haar alleen achter met haar lieveling Mohammed, ook wel bekend als Momo. Rosa werkte ooit als hoer en zorgde daarna als pleegmoeder voor alle hoerenkinderen uit de buurt. Nu is ze oud en is Momo haar laatst overgebleven pleegkind. Daarom wil ze hem liever niet teruggeven aan zijn vader en heeft ze die laatste wijsgemaakt dat ze Momo heeft opgevoed als een keurige jood. En zo’n beschadigd kind hoeft vader niet.
Het is een mooie gedachte die de voorstelling ‘Madame Rosa’ van het Nationale Toneel in zich draagt, zeker zo rond de kerstdagen. Gebaseerd op de Franse roman ‘La vie devant soi’ toont ‘Madame Rosa’ de liefdevolle relatie tussen twee totaal verschillende mensen. Het kan de oude, joodse prostitué die het kamp overleefde echt niet schelen welk geloof haar oogappel, de bijdehante, nieuwsgierige, straatwijze maar ook gevoelige puber Momo, heeft. Als joodse voedt ze hem keurig als moslim op en ziet in zijn geloof, anders dan zijn vader, geen enkele reden om daarom minder van hem te houden. Maar als Rosa ziek wordt, zullen de twee elkaar toch los moeten leren laten.
Met ‘Madame Rosa’ viert actrice Anne Wil Blankers haar 50-jarige toneelcarrière. Ze krijgt ze alle ruimte om met die jubileumrol te schitteren. Haar Rosa is een prachtpersonage in vele kleuren: ze is even bangig als stoer en even slecht ter been als standvastig. Wanhoop en liefde vlechten zich in haar gesprekken met Momo door elkaar. De jonge acteur Aziz Akazim (Momo) kan nog wel het een en ander van Blankers leren. Bij hem verloopt het toneelspelen aanmerkelijk minder soepel. Maar toch vormen Blankers en hij een totaal geloofwaardig en ontroerend stel. De liefde waarmee Momo Rosa helpt zich een joods gebed te herinneren is hartverwarmend.
Als je cynisch bent, kun je dat natuurlijk ook politiek correct noemen. Bovendien kun je van alles aanmerken op het spel van Akazim en je kunt ‘Madame Rosa’ gemakkelijk afdoen als ouderwets toneel. Maar de mooie chemie tussen de hoofdrolspelers en de misschien naïeve, maar liefdevolle boodschap van de voorstelling laat deze criticus in ieder geval met een beetje minder cynisme en met een warm hartje het nieuwe jaar in gaan.
Leave a Reply