Na een medisch onderzoek blijkt Armin zijn hele leven al onvruchtbaar. Dat is nogal merkwaardig, want hij heeft een zoon van dertien. Als die zoon niet van hem is, van wie is hij dan wel?
Met die vraag begint het boek ‘De passievrucht’ van Karel Glastra van Loon, dat een decennium geleden een enorme bestseller was. Er was al een filmbewerking, dus het was een kwestie van tijd voor er ook een versie zou komen voor het toneel. Die is er nu, met Victor Reinier in de rol van Armin.
Net als in het boek wordt ook in de voorstelling de toeschouwer zonder verdere introductie pats-boem in het verhaal gegooid. In krap twee uur volgen we vervolgens Armins zoektocht naar antwoorden op die plotseling opgeworpen vraag. Regisseur en bewerker Ignace Cornelissen gebruikt de herinneringen die Armin ophaalt aan zijn overleden vrouw Monika op een slimme manier als aanleiding om het verleden op het toneel tot leven te laten komen. Tussen de regels van de dialogen door slingeren zich bovendien interessante vragen over de verhouding tussen vaders en zonen.
Ondanks die slimme vertelvorm en die interessante thematiek is ‘De passievrucht’ geen overtuigende voorstelling geworden. Wat het boek interessant maakt, is dat de whodunnit (wie is de vader van Bo?) verweven is met de psychologische onttakeling van hoofdpersonage Armin. Wat dat laatste betreft wreekt zich dat het Victor Reinier niet lukt om de psychologie van zijn personage scherper te slijpen dan een constante staat van ontreddering. Helemaal ergerlijk zijn de zogenaamd diepzinnige terzijdes, waarbij Armin zich richting publiek draait, zijn stem een octaaf laat zakken en dan ernstig een cliché de zaal inslingert van het niveau: ‘Wat weet je eigenlijk van degenen die je liefhebt? Hoe goed ken je hen die je het meest na zijn?’
Niet alleen de psychologie van Armin, ook de whodunnit komt er in de toneelbewerking nogal bekaaid van af. Doordat er veel te veel tijd wordt besteed aan diepzinnige terzijdes en lange dialogen over Armins seksuele escapades met Monika, wordt het mysterie van de echte vader van Bo alweer opgelost voor hij goed en wel op stoom is gekomen.
De sterke kanten van het boek hebben kortom de vertaling naar het toneel niet overleefd en de voorstelling voegt ook niets nieuws toe aan het origineel. ‘De passievrucht’ schaart zich daarmee in de lange rij van boekbewerkingen voor het toneel, waarvoor de clichématige constatering geldt dat het boek helaas beter was.
Leave a Reply