Bloed eist bloed. Daar komt de ambitieuze Macbeth vrij snel achter, nadat drie heksen hebben voorspeld dat hij koning zal worden. Want hoe hoger de lijken van hen die tussen hem en zijn machtswellust staan zich opstapelen, hoe groter de angst voor wraak en machtsverlies. Met een nieuwe stapel lijken tot gevolg, waarvan het bloed aan Macbeth’s handen kleeft. Als het kwaad al bestaat, dan maakt dat deel uit van hemzelf.
In ‘MCBTH’, de muzikale Macbeth-bewerking van het Antwerpse Toneelhuis en LOD Muziektheater, lijken de heksen zich dan ook in Macbeths hoofd te bevinden. Anders dan bij Shakespeare duiken de donkere vrouwenschimmen telkens zingend op wanneer zijn ambitie en machtswellust en die van zijn vrouw nieuwe hoogten bereiken, maar ook als paranoia en angst zich van hen meester maken. Dat zijn immers twee kanten van dezelfde medaille. De muziek die Dominique Pauwels schreef en die live door het SPECTRA-ensemble wordt uitgevoerd is bijpassend grimmig en knarst, schuurt en dondert.
Het zijn de muziek en, zoals altijd in de voorstellingen van regisseur Guy Cassiers, het (video)beeld die de hoofdrol spelen in ‘MCBTH’. Ze tonen en verklanken telkens wat er in het hoofd van de personages gebeurt. Daarvoor gebruikt Cassiers niet alleen een indrukwekkend verschuivende houten wand waarop doorlopend sfeerbepalende beelden worden geprojecteerd. De regisseur gebruikt zelfs de lichamen van zijn acteurs als projectiescherm. Zo kunnen we de ambitie als bloedrode bloemen in Lady Macbeth zien groeien en de handen van Macbeth daadwerkelijk bloederig zien worden als hij zich dat verbeeldt.
Het letterlijk tonen van wat we als toeschouwer al vermoeden of van wat de tekst al zegt, is een terugkerend euvel in de voorstelling. Het lijkt of de makers van ‘MCBTH’ het voorstellingsvermogen van de toeschouwers een beetje onderschatten. Dus om te voorkomen dat we missen dat de heksen zich in Macbeths hoofd bevinden, grijpt acteur Tom Dewispelaere als ze zingen even naar zijn hoofd, alsof hij een migraineaanval heeft.
Die acteurs doen verder overigens keurig en ingetogen hun werk, maar als je letterlijk door de beelden van de regisseur wordt ingekleurd en de binnenwereld van je personage al door de muziek wordt verklankt, valt er als acteur niet heel veel meer te spelen. De hen van buiten opgelegde emoties ontmenselijken de personages. Dat kan een keuze zijn, als je ‘Macbeth’ speelt, maar het resultaat is klinisch theater. Hoe mooi, muzikaal en technisch vernuftig het ook gemaakt is.
Leave a Reply