Recensie Met mijn vader in bed – Toneelschuur Producties / Paul Knieriem

Wanneer ze weer eens langskomt. Dan kan ze de spullen meenemen. De kast is al naar tante Mieke, maar de rest staat in de schuur. Dus wanneer komt ze?

Ze komt nooit meer langs, dus daarom bellen ze elkaar vaak, de vader en de dochter in de voorstelling ‘Met mijn vader in bed’. Toneelschrijfster Magne van den Berg schreef de tekst op verzoek van actrice Marieke de Kleine, die in de voorstelling de dochter speelt. Dochter woont in de grote stad, vader woont in Twente met zijn nieuwe vrouw. Beiden rouwen ze om de dood van zijn vrouw en haar moeder. Maar door de fysieke afstand en het wederzijdse onbegrip over hoe de ander omgaat met de dood van moeder, drijven de twee langzaam uit elkaar. De spullen in de schuur zijn daarvoor een mooie metafoor. Zij wil niet dat moeders spullen in de schuur verdwijnen en dat het leven zonder moeder verder gaat. Hij wil juist wel verder met zijn leven en met zijn nieuwe vrouw. Daarbij staan de spullen en de herinneringen in de weg. Ondanks het onbegrip blijven de twee elkaar bellen, omdat de telefoonlijn het enige is wat hen nog met elkaar verbindt.

De Kleine en René van ’t Hof als de vader spelen dat tragische afdrijven heel klein en heel precies. Omdat de voorstelling verder zo kaal en simpel mogelijk is gehouden, krijgt de even subtiele als complexe emotionele odyssee van de twee alle aandacht. Zo wordt glashelder waarom vader en dochter elkaar maar niet kunnen begrijpen, zonder dat dat letterlijk wordt uitgesproken.

Van ’t Hof zet een stugge Twent neer die zijn gevoelens niet kan verwoorden, maar onder die stugge buitenkant bijkans ontploft van alle verwarrende emoties die hij met zich meedraagt. De dochter die Marieke de Kleine neerzet, is veel directer, opener en verbaal begaafder dan haar vader, maar desondanks net zo min in staat om greep te krijgen op haar eigen gevoelens en die van hem.

Alles klopt aan ‘Met mijn vader in bed’ en daardoor wordt de voorstelling ook voor het publiek een intens emotionele ervaring. Het liefst zou je een arm om die twee lieve, maar worstelende mensen heen willen slaan, maar als toeschouwer ben je uiteraard niet in staat om in te grijpen om die ongewilde, onbedoelde en intens verdrietige verwijdering te stoppen. Dat is hartverscheurend, maar het levert ook wonderschoon theater op.