Kurt Cobain, guldens, tamagochi’s. Met dat soort anachronismen verraadt de tekst van de voorstelling ‘Familie’ dat hij al dertien jaar oud is. In 2000 vierde toneelschrijfster Maria Goos een groot succes met de tragikomische voorstelling over een familie die samen in een Zwitsers vakantiehuisje afscheid wil nemen van de terminaal zieke moeder.
Het Toneel Speelt brengt de tekst opnieuw op het repertoire. Dat kan prima, want moeilijk functionerende families zijn van alle tijden. Inderdaad functioneert de familie uit ‘Familie’ behoorlijk stroef. Hoewel vader het vakantiehuisje geregeld heeft om met prettige laatste herinneringen afscheid van moeder te kunnen nemen, brengt de midweek bij niemand het beste naar boven. Doordat iedereen zich door moeders aangekondigde dood aangemoedigd voelt om eerlijk tegen elkaar te zijn, worden familiebanden onherstelbaar vernield.
Maria Goos kan als geen ander situaties schetsen die door de vlot-venijnige dialogen en scherpe oneliners tegelijk heel geestig als enorm treurig zijn. Dat vraagt om acteurs die die twee kanten evenwichtig in hun personages kunnen verweven. Zo weet Anne Lamsvelt de zweverige dochter Bibi genoeg aan de grond te houden om haar een geloofwaardige, oprecht betrokken dochter te laten zijn. Tijn Docter weet als haar man Von akelig donkere kantjes onder zijn goedmoedige uitstraling te laten sluimeren. Astrid van Eck – die net nog een toneelprijs won voor haar mooie rol in de voorstelling ‘Honingjagers’ – weet minder greep te krijgen op haar rol als stijve schoondochter Sandra, zodat die niet meer wordt dan een karikatuur die in een andere voorstelling lijkt thuis te horen.
Wat na die dertien jaar extra opvalt, is wat een brave toneelschrijfster Maria Goos is. Hoewel tragisch worden de gebeurtenissen in het Zwitserse chalet nooit echt gevaarlijk en blijft iedereen zich opvallend geciviliseerd gedragen, op het slaapverwekkende af. Waren we dertien jaar geleden echt zo aardig tegen elkaar?
Leave a Reply