De dood waart door het paleis met zijn donkere gangen en versleten tapijten. De koningin ligt op sterven, maar de koning doet het weinig. Hij wordt vooral horendol van de kerkklokken die haar einde aankondigen. De nar daarentegen houdt van de vorstin en is door zijn verdriet zijn luimen kwijt.
‘Escorial’ heet het zwarte, maar poëtische sprookje van de relatief onbekende Belgische schrijver Michel De Ghelderode (1898 -1962), vernoemd naar het enorme paleis dat de Spaanse Filips II in de 16e eeuw liet bouwen. De Ghelderode roept daarin een bijna symbolistisch fantasiemiddeleeuwen op, met sprookjespersonages als De Koning, De Monnik, De Nar en De Beul. De Vlaamse muziektheatermaker Josse De Pauw bewerkte het toneelstuk tot een sobere, maar sfeervolle en muzikale voorstelling.
Een belangrijke rol is in die voorstelling weggelegd voor het Collegium Vocale Gent. Met a-capella zang uit zowel de 16e-eeuwse als de moderne tijd roept de twaalfkoppige groep de sfeer op van een middeleeuws paleis of ze verbeelden de onrustige geesten van de koning (De Pauw) en de nar (Dirk Roofthooft).
Vooral De Pauw doet als acteur qua muzikaliteit niet voor het koor onder. Behendig wikkelt hij zijn teksten om de muziek heen of weeft ze tussen de noten door. Net zoals hij vorig jaar in zijn mooie solo ‘An old monk’ , ondersteund door een waanzinnig jazztrio, een muzikant onder muzikanten was, is hij dat in ‘Escorial’ weer.
Maar waar ‘An old monk’ door De Pauws muzikaliteit bij het publiek diepere emotionele lagen wist aan te boren, lukt dat bij ‘Escorial’ niet. Dat ligt niet aan de muziek, die is schitterend. Het ligt wellicht eerder aan de nogal schematische personages die het sprookje van De Ghelderode bevolken en die maar geen mensen van vlees en bloed willen worden. Het blijven archetypes: de kille koning en de emotionele nar die melancholisch de waarheid toont. Zelfs als ze van rol ruilen, waardoor ze juist meer van zichzelf kunnen tonen dan in hun oude rollen het geval was, blijven het vrij kille schetsen van personages
Overigens blijft er genoeg te kijken, te luisteren en te genieten over. De muziek, de poëtische teksten van De Ghelderode/De Pauw en de locatie – een prachtige oude kerk in het Zeeuwse Veere, inclusief figurerende vleermuis – creëren samen de melancholisch-feërieke sfeer die je je bij een uitgestorven paleis voorstelt, wanneer de dood er rond waart. Treurig en wonderschoon tegelijk.
Leave a Reply