George is Syriër en Eran is joods. Via hun stage bij een toneelgezelschap werden ze vrienden. Als deze jood en Syriër dat kunnen, dachten ze, dan moet dat op grotere schaal ook lukken en is wereldvrede een fluitje van een cent.
Het zijn charmante knullen, Eran Ben-Michaël en George Elias Tobal, die met hun voorstelling ‘George en Eran lossen wereldvrede op’ op diverse festivals staan, waaronder op Theaterfestival Boulevard in Den Bosch. Door die charme gun je ze hun wereldvrede van harte. Overigens is de titel taalkundig krom – je lost een probleem op of sticht wereldvrede -, maar naar mate de voorstelling vordert, blijkt de titel meer en meer te kloppen. Want geheel vrij van vooroordelen jegens elkaar zijn ze niet en langzaam lossen de goede voornemens op in een conflict dat vooral gaat over wie het meest zielig is. George die uit Syrië moest vluchten of Eran, omdat zijn familie zeven decennia geleden werd vermoord? Zo slepen die twee olijke jongens met hun schijnbaar luchtige festivalvoorstellinkje je sluipend een onoplosbaar en pijnlijk dilemma binnen dat extra pijnlijk wordt, omdat het zo persoonlijk is. Ben-Michaël en Tobal laten zo knap zien dat wereldproblemen alleen opgelost kunnen worden op intermenselijk niveau en dat blijkt nog niet zo makkelijk.
Een minder somber pleidooi voor intermenselijk contact op datzelfde Festival Boulevard is de mooie minivoorstelling ‘There is a me in meeting’ van Lucas de Man en de Chinese danseres Ning Xi. Het idee van de voorstelling, vertelt de gevaarlijk-charmante De Man ter introductie, is om het publiek kennis te laten maken met een echte Chinees, anders dan die van de afhaal. Daarom heeft hij een Chinese uitgenodigd die we juichend gaan binnenhalen, maar niet voordat we met zijn allen hebben geraden hoe ze eruit zal zien (de voorspelbare antwoorden: klein, donker haar, spleetoogjes). Als Ning Xi eenmaal opkomt in een traditioneel Chinees jurkje krijgt ze nog een paar pijnlijke publieksvragen te verduren (‘Wat ontbijten ze in China?’). Maar ze maakt fenomenaal korte metten met alle vooroordelen door uit haar clichéjurkje te stappen en haar levensverhaal te doen, waaruit ze een hoogopgeleide, slimme, ambitieuze, moderne danseres blijkt. Met behulp van de liefdes- en werkrelatie tussen kunstenaars Marina Abramovic en Ulay laten de twee makers vervolgens zien dat een echte ontmoeting pas mogelijk is, als je de ander daadwerkelijk wil leren kennen. Een boodschap die door de simpele en slimme vorm maximaal aankomt.
Leave a Reply