Recensie Blaas – Schweigman&

Wie heeft er als kind geen tent gebouwd van een paar stoelen en een doek? En vervolgens gedaan of die tent een te ontdekken grot was of een kasteel? Zo beschouwd kun je van louter lucht en fantasie nieuwe ruimten creëren. Dat is precies wat theatermaakster Boukje Schweigman doet met haar overdonderende nieuwe voorstelling ‘Blaas’.

Schweigman maakt alweer een klein decennium bijzondere voorstellingen die het midden houden tussen theater, dans en beeldende kunst. In die voorstellingen speelt ze met het gevoel dat een ruimte of een object op kan roepen. In ‘Hoek’ dreef een gigantische stalen hoek haar dansers en het publiek in een hoekje. In ‘Wiek’ gingen een aantal danseressen de confrontatie aan met de wieken van een enorme molen. Schweigmans voorstellingen zijn technisch inventief en spectaculair en weten op een bijzonder poëtische en ontroerende manier leven te blazen in levensloze objecten als hoeken en wieken, daarbij geholpen door de eigen fantasie van de toeschouwer.

In ‘Blaas’ slaagt Schweigman daar wederom fenomenaal in. Aan het begin van de voorstelling ontstaat bijna verlegen een onregelmatig gevormde bel uit een schijnbaar slordig neergeworpen stapel stof in een verder kale loods. Van een bedeesd blaasje groeit hij uit tot een bel van indrukwekkend formaat en begint als een levend wezen de ruimte en ook de mensen in die ruimte te verkennen. Soms lijkt hij massief als rots en soms zo licht als een luchtballon. Dan weer rolt, danst of stormt het hoopje lucht door de ruimte.

Dat is al behoorlijk betoverend, maar ondertussen is in de ruimte een nog veel groter luchtobject ontstaan waarin het publiek naar binnen wordt geleid. Gezeten binnen in die bel is het als in die tent uit de kindertijd. Hoewel niets dan stof en lucht, is de ruimte tegelijkertijd een kathedraal, een grot waarvan de verschillende gangen naar diepere spelonken zullen leiden of de binnenkant van een monster.

In die even prettige als angstaanjagende ruimte die Schweigman en haar collega’s met beweging, geluid en licht leven inblazen, draait de fantasie van de toeschouwer overuren. Als hij dat zichzelf toestaat kan hij voor heel eventjes volledig in die magische wereld van lucht verdwijnen. Wanneer die wereld aan het slot van de voorstelling leegloopt, wegsmelt en verdwijnt, wordt de toeschouwer op een banaal grasveldje in Den Bosch achtergelaten met een onontkoombaar gevoel van heimwee naar die kinderlijke toverwereld waarin hij zich zo even nog bevond.