Eigenlijk is het gewoon een hele grote speeltuin voor acteurs. Het enorme speelvlak van het openluchttheater, romantisch gelegen tussen de bomen van het Amsterdamse Bos creëert een bijna onuitputtelijke scala aan mogelijkheden voor spectaculair openluchttheater.
Dit jaar speelt het Bostheater daar onder leiding van regisseur Ingejan Ligthart Schenk ‘Cyrano’ van de 19e-eeuwse toneelschrijver Edmond Rostand over de bekende dichtende vechtjas met de grote neus. Cyrano is verliefd op Roxane, maar die is al op de jonge soldaat Christian die een kleiner reukorgaan heeft en niet behept met enig gevoel voor rijm of poëzie. Om toch zijn liefde voor Roxane vorm te kunnen geven, stelt Cyrano aan Christian voor liefdesbrieven voor hem te schrijven. Waardoor Roxane vervolgens verliefd wordt op de dichter die Christian niet is.
Rostand schreef zijn stuk in rijmende alexandrijnen. In zijn eigen tijd was dat al hopeloos ouderwets, maar op de een of andere manier stond dat het succes van zijn stuk niet in de weg. Ligthart Schenk en vertaler Erik Bindervoet maakten van die tekst een vlotte bewerking. Hoewel de bewerking bij tijd en wijle hapert – sommige niet noodzakelijke scènes zijn te lang, terwijl de psychologische ontwikkeling die de personages doormaken bij tijd en wijle wordt afgeraffeld -, blaast hij ook wat frisse lucht in de toch wat stoffige tekst door deze niet altijd even serieus te nemen. Maar vooral schept de toneeltekst de voorwaarde voor een theatraal speelkwartier waarin de grote groep spelers zichtbaar een hele hoop lol hebben. Ze rijmen, schermen, schmieren, maken muziek en creëren mooie theatrale vondsten als dansende bierflesjes en een slagveld met waterballonnen.
Ondanks dat plezier raakt de voorstelling de tragische kant van het verhaal nooit uit het oog. Het bitter en het zoet zijn vrijwel continu in balans. Dat komt vooral door het prachtige spel van Bram Coopmans (Cyrano) en Jochem Stavenuiter (Christian). Coopmans Cyrano is even onuitstaanbaar driftig en arrogant als onzeker en romantisch. Stavenuiters Christian is vol bravoure en zwier als het om mannendingen gaat, maar verandert in een lompe en schuchtere sukkel als Roxane te dichtbij komt. Het zijn personages om heel erg van te houden en daarom doen de geestige verwikkelingen waarin ze samen terecht komen meestal ook een beetje pijn. Het resultaat is een voorstelling die door zijn gelaagde luchtigheid een groot publiek een aangename toneelavond moet kunnen bezorgen. Er is ook simpelweg niets mooiers dan acteurs zich te zien uitleven in een speeltuin.
Leave a Reply