Arianna is de rode draad van haar leven kwijt. Dus is ze er op een braakliggend terrein midden in Leiden maar even bij gaan liggen. Naast haar gecrashte auto, waarmee ze van plan was naar Parijs te rijden, nadat haar geliefde haar heeft verlaten. Terwijl ze probeert te reconstrueren hoe ze hier is beland, ontmoet ze andere personages die net zo goed de greep op hun leven proberen terug te vinden.
Regisseur Lizzy Timmers baseerde haar voorstelling ‘Arianna’ die ze maakte bij het Leidse muziektheatergezelschap de Veenfabriek op de verloren opera ‘Arianna’ van Monteverdi. Slechts een enkele klaagzang is er nog van over, waarin Arianna het vertrek van haar Griekse held Theseus beklaagt. In de doorlopende compositie van Ton van der Meer keert dat ‘Lamento d’Arianna’ in duizend-en-een vormen terug: als dance, als meerstemmige madrigaal, als soundscape, als een meanderende stroom die de toeschouwer meesleept en de woorden van Arianna (Yonina Spijker) kleurt en tegenkleurt.
De muziek van Monteverdi is slechts een van de vele materialen die Timmers intuïtief, maar vakkundig bij elkaar brengt om het verhaal van de hedendaagse Arianna te kunnen vertellen. Eeuwenoude madrigalen wisselen flarden poëtische teksten van schrijfster Annelies Verbeke af. Locatietheater, muziektheater, bewegingstheater en teksttheater met grillig, muzikaal en prettig ongrijpbaar spel, ‘Arianna’ is het allemaal en allemaal ook niet.
Het levert een voorstelling met een verfrissende losheid op, waarin Timmers en haar acteurs laagje voor laagje een vertelling opbouwen die qua betekenis net zo intuïtief en poëtisch is als het materiaal waarvan hij is gemaakt. De eeuwenoude mythe van Ariadne en haar rode draad wordt slim verbonden met het verhaal van een vrouw die bang is om de greep op haar leven te verliezen, terwijl ze toch zo goed haar best doet om een goed mens te zijn. Maar Timmers verbindt die draad weer net zo makkelijken slim aan het thema van een veranderende, globaliserende wereld, waarin hoop misschien eerder te vinden is in China dan in Parijs. De liefdevolle observatie van naar houvast zoekende mensen die ‘Arianna’ is, is even treurigstemmend als troostrijk, omdat hun zoektocht zo herkenbaar is.
De Veenfabriek gaat de komende tijd jong(er) talent de ruimte geven. Naast Timmers maken dertigers Jacobien Elffers (die ook meespeelt in ‘Arianna’) en Elsa May Averill voorstellingen bij het gezelschap. Dat belooft nog wat. Als ‘Arianna’ de maatstaf is, dan ziet de toekomst van het Nederlandse muziektheater er zeer rooskleurig uit.
Leave a Reply