Hij is een meester van het kleine gebaar. Zo semi-achteloos een trucje doen met een lege wijnfles en dan snel even kijken of iemand dat wel heeft gezien, dat kan alleen René van ‘t Hof. Even ongeëvenaard kan hij zich hoogst ongemakkelijk aan een bankje klampen en veinzen alsof hij prinsheerlijk zit of pijnlijk lang peinzen over een onverwachte vraag. Schijnbaar doet hij nauwelijks iets, maar zijn lichaam spreekt boekdelen.
Van ‘t Hof speelt de stille Don in de voorstelling ‘Mijn slappe komedie (voor vier mensen, een handje vol personeel en een tafel die niet vrijkomt)’. Magne van den Berg schreef het stuk voor een gelegenheidskwartet bestaande uit Van ‘t Hof, Leny Breederveld (beiden oud-leden van de legendarische, maar helaas opgeheven groep Carver), Aat Ceelen en Raymonde de Kuyper. Don is de nieuwe vriend van Louise, die heeft afgesproken met haar ex-man Ben en zijn nieuwe vrouw Alice om te bespreken naar wie de caravan gaat. Er blijkt geen tafel gereserveerd in het restaurant, dus moet het kwartet wachten in lobby. Hoe langer het wachten duurt en hoe onwaarschijnlijker het vrijkomen van een tafel wordt, hoe stekeliger de onderlinge stekeligheden worden.
Geestig is de tekst die Van den Berg schreef zeker, met als hoogtepunt een hilarische discussie over de nut en noodzaak van vissen. De venijnigheidjes zijn scherp en de slim verpakte beledigingen giftig. Maar feitelijk gebeurt er in die hippe restaurantfoyer helemaal niets en herhalen discussies over geitenkaashapjes en weggegeven tafels zich wel erg vaak.
Het zijn de acteurs die de langdradige tekst boven zichzelf weten uit te tillen, want intelligent komedie spelen kunnen al deze acteurs als geen ander. Laat Raymonde de Kuyper (Louise) een simpele vraag stellen (“Wat heb jij daar nou voor een blouse aan, Ben?”) en het klinkt als een verkapte belediging waarin jaren huwelijkscrisis doorklinken. Of geef René van ’t Hof een lege wijnfles of een te smal bankje en je hebt eigenlijk al een mooie toneelavond.
Leave a Reply