Het is koud en kil in Nederland. Het vriest ook in de zomer. Er zijn – tegen heug en meug- al dertien Elfstedentochten verreden. In die gure omstandigheden wordt het gereformeerde meisje Johanna uit Kampen verliefd op een maar half-ontplofte zelfmoordterrorist uit Amsterdam-Noord. Gedurende haar odyssee naar haar grote liefde door een bevroren Noord blijkt dat Johanna ook nog de nieuwe Jezus is waardoor ze als kandidate in het spelprogramma Op zoek naar…Jezus belandt.
Het is een merkwaardig, maar nieuwsgierig makend uitgangspunt dat de heren van het Volksoperahuis hebben gekozen voor hun nieuwe voorstelling Een Missverkiezing. Die voorstelling is het tweede deel van de trilogie Kruistochten, waarin het muziekcollectief de drie grote religies wil onderzoeken.
Dat onderzoek verrichten Jef Hofmeister, Kees Scholten, Rogier Schippers op hun eigen herkenbare wijze en voor deze keer in samenwerking met actrice Rixt Leddy. Net als eerdere voorstellingen is ook Een Missverkiezing weer humoristisch, onderhoudend muziektheater. Het malle verhaal, de merkwaardige gebeurtenissen en de gekke plotwendingen worden terloops en met de nodige zelfspot uit de doeken gedaan. Daarbij vertellen de acteurs/muzikanten het verhaal, eerder dan dat ze het spelen. Ze doen dat prettig ironisch met regelmatig een typetje tussendoor. Zo levert Rogier Schippers als verteller prettig commentaar op zijn eigen verhaal en heeft Kees Scholten een geestige Willem Nijholt-parodie in huis als jurylid van Op zoek naar... Jezus. Het verhaal wordt regelmatig onderbroken door prettig in het gehoor liggende liedjes, al liggen de teksten ervan soms nogal eens dicht tegen het cliché aan. En moeten de blazers die samen met piano de acteurs begeleiden, nog even aan een toonvaste inzet werken.
Eigenlijk draagt Rixt Leddy als Johanna de voorstelling en dat doet ze met verve. Ze is een sympathieke actrice die duidelijk met veel plezier staat te spelen. Ze kan ook prima uit de weg met de rare gebeurtenissen die Het Volksoperahuis voor haar personage heeft bedacht. Doordat ze dat personage als enige wel serieus neemt, blijft ook het publiek Johanna als sympathiek en geloofwaardig ervaren. Dat levert een fijn contrast op met de stroom typetjes die haar medespelers produceren. Deze Johanna blijft als oprechte, naar liefde zoekende vrouw recht overeind in de bizarre wereld die haar tot nieuwe Jezus heeft gebombardeerd.
Iets nieuws over Jezus, het Christendom of over Nederland zegt de voorstelling echter niet. Dat onze nieuwe goden in spelprogramma’s worden gevonden en dat onze samenleving wel wat meer liefde en oprechtheid zou kunnen gebruiken is niet echt een openbaring. Sterker nog: het Volksoperahuis gaat voorbij aan allerlei consequenties die hun benadering van het Christendom heeft. Wat zegt het dat Jezus een vrouw is die zich ook nog eens voor een Moslim wil opofferen? Wat zegt een piëta met Maria als man en Jezus als vrouw over het man- en vrouwbeelden in het Christendom? En is het niet zo dat het verhaal van Jezus niet eindigt bij de kruisiging, maar daar eigenlijk juist begint? Er wordt over zulke vragen net iets te makkelijk heen gespeeld door een groep die zegt een kritische blik op het Christendom te willen geven. Het meest kritische en scherpste moment van de voorstelling is wanneer Samir de mislukte zelfmoordterrorist de liefde van Johanna afwijst, omdat hij haar liefde vanuit haar Christelijke geloof als een verkrachting ervaart: ‘Jij wordt daar misschien gelukkig van, maar ik niet. Blijf van mijn God af. Red me niet.’ In een paar zinnen maakt Samir korte metten met de vervelende bekeringsneigingen van het Christendom, maar vooral ook met de neiging van de samenleving als geheel om die arme Moslimmetjes van hun achterlijkheid te bevrijden. Hoewel onderhoudend, zou Een Missverkiezing iets meer van dergelijke scherpe kantjes hebben kunnen gebruiken.
Een Missverkiezing door Het Volksoperahuis. Gezien: 19 maart 2010, Laktheater, Leiden. Nog te zien tot 30 mei 2010.
Leave a Reply