Als de theaterzaal open gaat voor de voorstelling ‘Richard III’ van Toneelgroep Oostpool blijkt een deel van het publiek aan lange tafels aan het dineren op het toneel. Ze worden bediend door de acteurs vanuit de keuken die ook het decor vormt. Het is een vondst die past in de al langer gangbare trend om van het avondje toneel een heuse belevenis te maken. Voegt het diner verder nog wat toe aan de Shakespeare-voorstelling? Niet echt. Of het moet het rommelige stoelengeschuif zijn als de eters halverwege de voorstelling moeten verplaatsen.
‘Richard III’ is de tweede voorstelling die regisseur Joeri Vos maakte voor de grote theaterzaal. Op dat enorme toneel is het van het grootste belang dat je als regisseur precies weet wat je wil vertellen en waarom. Bij Vos lijkt die basis te ontbreken met een rommelige voorstelling vol ongerichte regievondsten als resultaat. Zoals dus dat publiek op het toneel.
Door het gebrek aan focus is zonder enige voorkennis van Shakespeares plot – waarin de cynische prins Richard zich slinks een weg naar de kroon moordt – nauwelijks iets van de gebeurtenissen op het toneel te begrijpen. Want als de toeschouwer niet weet wie wie is en wat er voor hen op het spel staat, blijft ook onduidelijk waar al die personages rond Richard zich eigenlijk zo druk over maken.
Met die onduidelijkheid hebben niet alleen de toeschouwers, maar vooral ook de acteurs om te gaan. Er is voor hen nauwelijks stevig fundament om hun personages op te bouwen en dus blijft hun spel aan de oppervlakte. Zo probeert de energieke Roland Haufe zijn Richard op te bouwen uit bozige grommetjes en veel onmachtig geschreeuw. Haufe is misschien ook nog wat te onervaren voor zo’n titelrol. Zoals Vos nog te onervaren blijkt voor het regisseren in de grote theaterzaal.
foto: Sanne Peper
Leave a Reply