In de vuilnisbelt op het toneel vindt iemand een stemvorkje. Er wordt een kring gevormd, de juiste toon wordt gezocht en tussen de weggegooide kleding wordt een klassiek lied ingezet. Blijkbaar is schoonheid overal te vinden, ook daar waar je dat niet had verwacht.
Theatermaker en choreograaf Alain Platel speelde wel vaker met die tegenstelling, zoals in ‘Wolf’, waarin hij de muziek van Mozart verplaatste naar de wereld van een zwerver en zijn roedel honden. Voor ‘Tauberbach’ kwam Platels inspiratie voort uit een documentaire over een schizofrene bewoonster van een Braziliaanse vuilnisbelt die ondanks alles haar waardigheid probeert te behouden. Een andere inspiratiebron was het project ‘Tauber Bach’ waarin dove mensen Bach zingen.
Elsie de Brauw speelt de schizofrene vrouw die met een groep dansers op een vuilnisbelt leeft. Ondanks de sarrende stem in haar hoofd en haar treurige omgeving weigert ze bij de pakken neer te gaan zitten. Ze filosofeert, zingt en geeft leiding aan het dansende zooitje ongeregeld om haar heen. Omringd door afgedankte kleding van mensen die hun identiteit af laten hangen van de mode, is zij compromisloos zichzelf. Hoewel ze door andere mensen juist als ‘stuk’ zal worden gezien. Net de muziekstukken van het Tauber Bach-project, die af ten toe opduiken in de voorstelling, ‘stuk’ klinken, terwijl ze tegelijkertijd van een rafelige schoonheid zijn, juist omdat ze niet helemaal kloppen.
Met de schizofrene vrouw als rode draad laten de dansers en De Brauw steeds opnieuw momenten ontstaan die zowel beeldschoon zijn als ‘stuk’. Uit de afgedankte stapels textiel ontstaan menselijke wezens, die zowel saamhorigheid kunnen tonen als onderlinge wreedheid. Het geluid van een zoemende vlieg verandert in een stoere jazzy scat en een onhandige val wordt door een geniaal spel met vertragen en versnellen een magistraal stukje moderne dans. Het verlangen om uit pure frustratie de fik er maar in te steken, is uitgangspunt voor een groepsdans die barst van levenslust.
Zulk optimisme om te overleven en schoonheid te vinden in een wereld die weggegooid en op is, is troostrijk en maakt ‘Tauberbach’ bovendien meer dan actueel. Dan kan best het gevoel blijven hangen dat er dramaturgisch iets wringt omdat schoonheid vinden in iets lelijks of aan iets lelijks schoonheid toevoegen met moderne dans en muziek schoonheid twee verschillende dingen zijn. Of dat de dichotomie mooi-lelijk bijna een cliché is in de kunst. ‘Tauberbach’ is van zo’n vervreemdende schoonheid dat het dat kapotte randje best kan hebben.
foto: Chris Van der Burght
Leave a Reply