Laten we voorop stellen: ik behoor niet tot de doelgroep van ‘Calendar Girls’. Die doelgroep bestaat uit vrouwen van middelbare leeftijd die wel eens een goed boek lezen of een goede film kijken. Die vrouwen zijn, blijkt ook uit onderzoek, het belangrijkste theaterpubliek. Vandaar dat er, vooral in de ongesubsidieerde hoek, al een tijd zoveel boek- en filmbewerkingen in het theater te zien zijn.
Dat doelgroepentheater is regelmatig ongeïnspireerd formulewerk: bekende Nederlanders plus boekbewerking van veelgelezen boek is kassa, met ‘De Eetclub’ van Bos Theaterproducties als absoluut dieptepunt. Diezelfde producent is nu verantwoordelijk voor ‘Calendar Girls’, een toneelbewerking van de gelijknamige film uit 2003.
In een klein dorpje in Engeland besluit de lokale vrouwenvereniging geld in te zamelen voor een herdenkingsbankje voor de aan leukemie overleden echtgenoot van een van hen. Al snel ontstaat het idee om in plaats van de suffe jaarlijkse kalender met bruggen of landschappen uit de omgeving een naaktkalender te maken. Wat begint als een goed bedoelde grap, loopt al snel uit op een landelijke mediahype die vriendschappen en het goede-doelen-karakter van de kalender onder druk zet.
Met ‘Calendar Girls’ levert Bos Theaterproducties gelukkig het bewijs dat het wel degelijk ook goed en met liefde gemaakt theater kan maken voor een specifieke doelgroep. Regisseur Bruun Kuijt regisseerde de voorstelling vlot en behendig met korte, doelgerichte scènetjes en een groot gevoel voor humor. Hij zeilt behendig tussen de op de loer liggende klippen van het sentimentalisme en de platte grap door. Als de voorstelling al eens tranen dreigt te willen trekken, dan volgt er vaak al snel een goede grap om de balans terug te brengen.
De grote groep actrices waakt er knap voor van hun geestige personages een plat typetje te maken. Iedere vrouw heeft zijn eigen motieven om mee te doen aan de kalender en dat geeft hen allemaal een beetje diepgang. Oergeestig is Hetty Heyting als de muizige, onzekere Ruth die dankzij de kalender een stoere kant van haarzelf ontdekt. Anne-Mieke Ruyten maakt van initiatiefneemster Annie een mooie, sterke en tegelijkertijd kwetsbare weduwe.
Natuurlijk schetst ‘Calendar Girls’ een licht ongeloofwaardige, naïeve wereld waar je tussen de rollende groene Engelse heuvels niets ergers kan overkomen dan dat de burgemeester je per ongeluk in je blootje ziet. Het bombastische, feelgood einde is bovendien wel een beetje over de top. Desondanks is ‘Calendar Girls’ een mooie, lieve voorstelling geworden. En dan ben ik niet eens de doelgroep.
‘Calendar Girls’, door: Bos Theaterproducties. Regie: Bruun Kuijt. Gezien 17 februari, Goudse Schouwburg. Tournee tot en met 19 mei.
Leave a Reply