“Theaterrrrrr”. Acteur Eric Schneider kan dat woord uitspreken met zo’n mooie, ouderwetse rollende rrrrr. Zo’n rrrrr uit de tijd waarin acteurs nog zonder zendermicrofoon het achterste balkon van de schouwburg konden bereiken. Schneider draait dan ook al even mee als gevierd acteur. Hij speelde door de decennia heen alle grote rollen, onder andere bij het Publiekstheater en Toneelgroep De Appel.
De rol van de oudere acteur Robert in het toneelstuk ‘Levenslang theater’ van de Amerikaanse schrijver David Mamet is hem dan ook op het lijf geschreven. Het stuk toont de relatie tussen Robert en zijn veel jongere collega John die samen een kleedkamer delen. In het begin neemt Robert de rol van mentor vol verve op zich en overspoelt de verlegen lachende John met anekdotes, kleedkamerethiek en toneelfilosofietjes. Maar hoe verder John in zijn eigen carrière komt, hoe minder hij behoefte heeft aan de wijsheden van de daardoor steeds eenzamer wordende Robert. Langzaam wordt Robert en wat hij de jonge generatie acteurs te leren heeft overbodig.
Die jonge generatie in de persoon van John wordt in deze voorstelling gespeeld door Beau Schneider, inderdaad de zoon van Eric. Dat is een speelse gimmick, maar de vraag is of hij echt wat toevoegt aan de voorstelling. In tegendeel.
Beau is als acteur nauwelijks opgewassen tegen zijn vader. Die laatste weet een gelaagd en tragisch personage te creëren van de zurige, eenzame en steeds warriger wordende Robert. Beau’s John blijft een eendimensionale jongeman die wisselt tussen verlegen glimlachen en boos kijken naar die oude bemoeial. Dat is problematisch omdat het toneelstuk nu juist gaat om de subtiele ontwikkeling van John van naïef groentje tot zelfstandige volwassen acteur, afgezet tegen de steeds hulpbehoevender en overbodig wordende Robert.
Het verschil in acteerkwaliteit trekt ‘Een leven lang theater’ uit balans en haalt alle vaart uit de zich toch al traag ontwikkelende voorstelling die verder lijdt onder de veelvuldige en onnodige scènewissellingen, verkleedpartijtjes en toneel-op-het-toneel-scènes die de voorstellingen van Robert en John moeten verbeelden.
Het is mooi om de bijna tachtig jaar oude Schneider weer eens op het toneel te zien staan, maar zelfs met zijn meer dan 50 jaar ervaring en met zijn mooie ‘rrrr’ lukt het hem niet van ‘Levenslang theater’ gedenkwaardige toneel te maken.
Leave a Reply