“Ik heb nou een paar dingen uitgeprobeerd, maar ik heb het idee dat ik het thema identiteit steeds net niet heb.” Acteur Dick van den Toorn heeft op dat moment in de voorstelling ‘Funzone’ al de verveelde schnabbelacteur uitgehangen, in een jurk een meer dan overdreven melodramatische scène gespeeld, Joop van den Ende nagedaan en een stukje uit de afgelaste musical ‘The Producers” ten beste gegeven waar hij eigenlijk in had moeten zitten. Maar helderder is het thema ‘identiteit’ er inderdaad niet echt op geworden.
En de acteurs van Mugmetdegoudentand waren aan het begin van de avond nog wel zo optimistisch begonnen. Met kaartjes in de hand en een gebeitelde glimlach als ware de voorstelling een televisieshow legden de warme en vriendelijke Marcel Musters en de licht-hysteriche Minou Bosua uit dat identiteit het thema van de avond zou worden. En ze deden alvast een voorzetje om elkaar te beschrijven en van een stickertje te voorzien.
Echt van een leien dakje loopt het vervolg niet, want de acteurs hebben allemaal een ander idee wat identiteit is en hoe er mee om te gaan. Minou wil weten wie ze is, zodat ze er aan kan werken. Marcel zegt liever gewoon te accepteren wie hij is, maar waait wel met elke mening mee.
Identiteit blijkt als thema echter zo ongrijpbaar als een zeepje en glibbert binnen de kortste keren onder de voorstelling vandaan. Want is identiteit nou wie je bent of wie je wil zijn, het beeld dat anderen van je hebben of toch iets tussen media, kiezer en politiek? Doordat de makers dat zelf niet weten, lijken ze met een stilistisch kanon op een mug te schieten en verwordt de voorstelling vooral een oppervlakkige en onnavolgbare ratatouille van rare scènes, stemmen op band, irrelevante conflictjes tussen acteurs, hysterische schreeuwbuien, malle pruiken en dansende fantasiewezens.
De enige heldere en fascinerende constante is de transgender zangeres Baby Dee die de voorstelling van muzikale omlijsting voorziet. Op haar ambigue en bonte verschijning is geen enkele logische identiteitssticker te plakken en ze lijkt daar maar wat tevreden mee. Elke poging om haar in een hokje in te delen kan rekenen op een afgemeten “fuck you”. Maar Baby Dees verschijning verschaft niet genoeg helderheid om redding te brengen in een voorstelling die zelf eigenlijk niet goed weet wie of wat zij wil zijn.
Nog te zien tot en met 30 maart 2013.
Leave a Reply